Strandapósturinn - 01.06.1994, Qupperneq 102

Séð upp í Nónskarð hjá Sunndal.
vinnukrafan til stúlkunnar ómennsk á nútíma mælikvarða. Meðal
annars mátti aldrei vanta kind, þá varð að fara aftur og leita
hennar. Bæði þurfti að koma fénu að vatni og síðan að reka það
milli beitarsvæða yfir daginn og svo að telja það nákvæmlega í hús
er komið var heirn síðdegis. Fénu var haldið til beitar alla daga sem
mögulegt var, að vetrinum. Var jafnvel stundum tvísýnt hvort
þorandi væri að reka það á beit. Þannig var Helga einhverju sinni
með féð á beit þegar mikið og hart vorhret skall á. Varð veðrið
skyndilega svo vont að hún rétt kom fénu heim og sá ekki fyrr en á
húsum, að það vantaði af fénu. Þá var ekki að sökunr að spyrja.
Hún varð þegar að fara aftur út í óveðrið og flnna þær kindur sem
vantaði. Skipti þar engu máli hvort hún var hrakin og köld af
veðrinu eða ekki.
I munnmælum virðist álitið að vantað hafi tvær kindur. Án
þeirra þýddi því ekki að koma heim aftur. Þetta hefir Helgu litlu
verið fullljóst og rná því ætla að henni hafi ekki einu sinni komið til
hugar að fara heirn án kindanna, er það einnig skoðun manna í
hinni munnlegu geymd sögunnar. Svo fór líka að hún kom ekki
heim aftur, því að hún gafst upp á göngunni og varð úti. Síðar,
100