Strandapósturinn - 01.06.1994, Side 140

hirða veggseta er eftir kynnu að standa úr heyinu sem brann, þótt
ornað væri og lélegt, því að allt er hey í harðindum. En sú ferð
varð ekki fyrirhafnarinnar virði, því að leifarnar af heyinu reynd-
ust vera bæði lítið og skemrnt fóður og varð það því að sáralitlum
noturn.
Til frekari fróðleiks varðandi heyskap á Gestsstaða-Norðdal
skal hér aukið við nokkrum orðum:
Áður en fyrrnefndur heyskaparleiðangur var gerður út frá
þrernur bæjurn í Miðdal þá er vissa fyrir því, að Gestsstaðabændur
nýttu sér löngum slægjurnar í Norðdal þótt fjarlægar væru. T.d.
heyrði ég sagt, að Daði bóndi Bjarnason hafi oft heyjað frammi í
dalnum í búskapartíð sinni á árunum 1862-1898.
Heyskap í Norðdal lauk ekki með heybrunanum 1918 sem áður
er getið. Eg vissi til þess, að Jón Níelsson, sem bjó á Gestsstöðum
1920—1932 heyjaði eitt sinn í Norðdal (og kannski oftar) og reiddi
heyið heim í Narfaengi þar sem hann þurrkaði það og bar upp í
hey. Síðan dró hann það heim um veturinn í góðri færð og var
hann vel ánægður með árangurinn, heyrði ég sagt. — Narfaengi
er framarlega á Miðdal. — Eg gæti trúað að sú aðferð, að reiða
heyið eitthvað heirn á dalinn og þurrka það og bera þar upp, en
draga það síðan heim á hjarnfönn að vetrinum, hafi verið skyn-
samleg ráðstöfun á þeim tíma. En seintekinn og fyrirhafnarsamur
hlaut sá heyskapur að vera, sem sóttur var ájafn fjarlægar engjar.
Torfi Guðbrandsson bjó til prentunar
138