Strandapósturinn - 01.06.1994, Qupperneq 142

eftirmiðdaginn, stundum eftir kvöldmat, þá voru flestir búnir að
læra fyrir næsta dag og þótti þá tilvalið að dusta af sér rykið.
Leikvöllurinn lá ekki eftir höfuðáttum, en nær mun hann hafa
legið austur-vestur en norður-suður. Heimahöfn var að vestan
afmörkuð með línu, sem strikuð var í völlinn og varð að vera vel
sjáanleg, því úrslit gátu ráðist við þessa línu hvort liðið væri úti eða
inni. Svo var eyja um 60 metra frá línu, afmarkaður hringur sem
beðið var í, þar til einhver sló boltann svo langt, að tími vannst til
að hlaupa í borg, sem mig minnir að væri kallað. I upphafi leiks
voru kosnir tveir foringjar, oftast þeir bestu. Næst var að ákveða,
hvor ætti að kjósa fyrst og var það gert þannig: Keflið, sem notað
var til að slá boltann með, var haft sem mælistika. Annar foringinn
tók um endann, svo hinn, fast við þá hönd er fyrir var og þannig
skiptust þeir á, þar til komið var að hinum endanum. Mátti sá
kjósa fyrst, sem á'tti endann, nema ef lítið var eftir af keflinu þá
varð viðkomandi að taka stubbinn með tveim fmgrum og sveifla
keflinu yfir höfðinu á sér nokkra hringi. Tækist honum það, mátti
hann kjósa fyrst. Ef hann aftur á móti missti keflið átti hinn
foringinn kosningu. Þetta byggðist á því, að ná betra liði, bestu
strákunum, þeir reyndust oftast betri. Stelpunum gekk stundum
illa að hitta boltann þegar honum var kastað upp, sérstaklega ef
slagkeflið var sívalt, en oftast voru þau höfð flöt í þann endann
sem hitta átti boltann með. Þegar búið var að kjósa í liðin var sá
sem kaus fyrst í borg, en hitt liðið úti.
Þær leikreglur giltu, að einn úr útiliðinu gaf upp boltann fyrir
þá sem í borginni voru og átti hver liðsmaður rétt á þremur
höggum. Væri fyrsta höggið gott eða langt féllu hin niður af sjálfu
sér, ef boltinn fór nógu langt var tími til að hlaupa út í eyju og til
baka aftur.
Venjulega var valinn til að gefa upp boltann sá eða sú sem góður
var að hitta með boltanum þá sem hlupu að eða frá eyjunni. Þegar
margir biðu í eyju myndaðist mikil spenna, þar voru stundum
tepptir bestu skotmennirnir, þeir einir eftir sem lélegastir reynd-
ust. Þá kom fyrir að djarfur strákur í eyju hljóp af stað heim í borg
um leið og boltinn var gefinn upp til höggs. Stundum heppnaðist
þetta og sá bjargaði þeim sem í eyjunni biðu.
140