Strandapósturinn - 01.06.2012, Síða 22

22
köstuðum við með langri nót og hugðum gott til glóðarinnar.
Þegar við höfðum lokað hringnum sáum við að korkateinninn
var byrjaður að sökkva allan hringinn. Þannig að þetta var ekki
neitt smákast og Magga varð á orði að þetta væri „stærsta kast sem
þeir hafi nokkurn tímann náð“. Þegar nánar var skoðað reyndist
síldin svo smá að hún hafði „ánetjast“ allan hringinn. Samt voru
um 100 tunnur í lásnum sem við urðum að taka sem fyrst vegna
ánetjunarinnar. En mikil vinna var síðan að hreinsa nótina og
þurfti að hrista hverja einustu síld úr möskvunum sem var mikið
puð. Mikill ágreiningur var meðal áhafnar hversu miklu magni á
bilinu 40–60 tunnur væri hægt að ná með úrkastsnótinni í einu
úrkasti. Það sannaðist þarna að Mummi reyndist hafa rétt fyrir
sér, 55 tunnur og ekki bröndu meira.
Kastað á þarasker
Það reyndist oft tálsýn þegar leitað var að síld og mönnum fannst
þeir sjá „móa“ fyrir torfu og gat tekið tíma að átta sig á því hvort
kasta ætti. Við vorum eitt sinn staddir utan við Hamarsbæli og
dóluðum inn á vík sem heitir Kokkálsvík að menn þóttust sjá
mórillu á víkinni þannig að það var ákveðið að kasta. Hrólfur og
G. Ben. voru í því hlutverki að fara í Gunnu með endann í byrjun
kastsins. Fljótlega eftir að byrjað var að kasta skynjaði Maggi að
þetta var ekki síld heldur þarasker undir yfirborði sjávar sem sást
móa fyrir. Við drógum því hið snarasta inn frekar svekktir. Sem
við erum að ljúka því birtist Einar Hansen fyrir tangann. Það
kviknar um leið hugmynd hjá okkur og Gunnumenn hendast út
í og við gerum okkur klára og líklega til að kasta. Þetta sér Einar
Hansen og kemur líka auga á mórilluna þannig að það liggur
beint við hjá honum að kasta með það sama. Svo fer hann að sjá
grilla í þarann á skerinu og hættir og dregur inn. „Tið vera plata
mig,“ kallaði Einar þá til okkar. Staðan í viðskiptum okkar við
sker var því 1-1 og vorum við þokkalega sáttir við það og leiddist
ekki grikkurinn. Skerið mun heita „Kokkálssker“ upp frá þessu.
Einstök náttúrufegurð í Steingrímsfirði
Eftir að hafa eytt þessu sumri á Steingrímsfirði og marga
fjöruna sopið síðan er ég ekki í nokkrum vafa um að fáir eða
enginn fjörður á landinu hefur upp á aðra eins náttúru að