Strandapósturinn - 01.06.2012, Síða 27

27
„Þennan sama dag gekk Ólafur inn að Hafnarhólmi sér til
skemmtunar – gat ekki aðhafst vegna handarmeins og hafði
höndina í fetli. Hann mætir nautpeningi frá Hafnarhólmi, einni
eða tveimur stundum eftir að boli hafði unnið vígið og ræðst
hann þegar á Ólaf. Hann var vanur að snúa naut niður og vildi
neyta þess. En höndin var ónýt og verður hann undir. Um kveldið
koma kýrnar heim að Hafnarhólmi, en nautið ekki. Mönnum er
safnað til að leita og finnast þeir þá, Ólafur og boli. Boli liggur á
hnjánum við hlið Ólafs, en Ólafur situr upp við þúfu og spyrnir í
aðra, en heila höndin er kreppt yfir háls nautsins. Ólafur hafði
sagt, er hann stóð upp: „Ég er orðinn hálf lúinn.“ Hér um bil tvær
klukkustundir mundu þeir hafa verið í þessum alúðarfaðmlögum,
Ólafur og boli.“ Ólafur varð bráðkvaddur í Litlu-Ávík á Ströndum
10. febrúar 1887 eins og áður sagði.8
5.
Tel ég því næst rétt að víkja sögunni
örlítið nær okkur í tímanum og þó
ég sleppi fjöldanum öllum af slíkum
stórmennum sem frásagnarverð
eru, nefni ég aðeins örfáa, sem ég
man lítillega eftir. Eru þar til dæmis
Eyjabræður, Benjamín, Andrés
og Bernódus, sem hentu fullum
olíutunnunum í allar áttir eftir
þörfum og atvikum. Einar Hansen
á Hólmavík, mestur veiðimanna á
norðurhveli jarðar og íslenskastur
allra Strandamanna þó norskur
væri. Og Einar Sigvaldason í
Hamarsbæli, sem minnisstæður er
öllum sem honum kynntust.
Einar var hávaxinn og þrekinn og skar sig úr hópi manna fyrir
hressandi blæ og vörpulegheit. Hann var hvassleitur til augna
undir háu enni og miklum skalla, með myndarlegt þykkt
yfirvaraskegg, þegar ég man fyrst eftir honum. Helsta einkenni
hans var þó greind hans og skörp athyglisgáfa ásamt stálminni,
Einar Sigvaldason.
8 Saga Snæbjarnar í Hergilsey, bls. 18/21.