Strandapósturinn - 01.06.2012, Blaðsíða 51

51
lambanna, sig út með skotvopn að skjóta það lambið sem eftir var.
Tókst honum að komast í gott færi við það og batt með þeim
hætti enda á hungurlíf þess. Var nú talið að bæði lömbin væru úr
sögunni.
Nú bar svo til að spýtu nokkuð stóra hafði rekið í Landskegginu.
Var farið á bát frá Litlu-Ávík að bjarga henni og tókst það því sjór
var ládauður. Að vestanverðu við Landskeggið gengur mjór vogur
inn í bergið. Er hann beint niður undan syllunni sem lömbin
stóðu á. Sáu þeir á bátnum að belgir höfðu staðnæmst þarna í
básnum, reru þar að landi og hirtu belgina. Í þann mund er þeir
voru að leggja frá landi sýndist þeim hreyfing undir steini innst
inni í básnum og fóru að huga að því. Var þar þá komið lambið
sem fallið hafði fram úr syllunni fyrir 10–11 dögum. Var það frískt
eftir atvikum en orðið mjög horað eftir 31–33 daga því sem næst
algert svelti. Eina skýringin á því að lambið hélt lífi eftir þessa
byltu er sú að þegar lambið féll fram af syllunni hafi það lent í
þröngri gjá þar niður undan en ekki getað stöðvað sig og síðan
fallið fram af öðrum stalli og þá viljað svo vel til að hásjávað hafi
verið og það fallið í sjóinn – annars lent í stórgrýtisurðinni. Innst
í vognum gengur mjó tota lengra inn í bergið. Þegar gott er í sjó
fellur sjórinn ekki alveg inn í botn á þessari totu. Þangað hafi
lambið borist og hafst þar við 10 langa sólarhringa með sjóinn og
hrikalega kletta á alla vegu. Svo vel vildi til að veður var stillt alla
þessa daga og sjólaust. Minnsta kvika hefði gert út af við þennan
vanmáttuga vesaling þarna inni í klettaskorunni. Atvikin hafa því
verið því næsta hliðholl á hættunnar stund. Heim var það nú flutt
og því vel hjúkrað eftir langvarandi hungur og hrakning tvísýnan.
Lambið er gimbur og vonandi á hún langa og góða ævi fram
undan og virðist með réttu bera nafnið Ófeig.