Rökkur - 01.06.1931, Qupperneq 74

168
R O KIÍ U H
„Harm gerði það!“
„Og þessi heiðursmaður eyddi
bréfinu?“
„Hann brendi það fyrir augunum
á mér!“
„Og hann lét þig sverja aldrei að
nefna nafn Noirtiers?“
„Vissulega!“
„Skilurðu það þá, vesalings ein-
feldningur, að .... Veistu hver þessi
Noirtier er?“
„Auðvitað ekki.“
„Noirtir er faðir hans.“
Þótt eldingu hefði slegið niður fyr
ir framan Dantés eða helheimar
opnast við fætur hans, hefði undrun
hans ekki getað verið meiri. Ekk-
ert það var til, sém hefði megnað
að fylla sál hans eins iniklum hryll-
ingi og þessi seinustu orð ábótans
gerðu svo óvænt. Þvi augu Dantés-
ar opnuðust nú skyndilega. Það var
eins og hann hefði ráfað í myrkri
og hann sæi alt i einu ljós. Honum
var ljóst, hve djöfulllegar hvatir
höfðu verið ráðandi um það, að
koma honum fyrir á óhultum stað
— í myrkvastofu, þar sem enginn
þurfti að óttast sannleiksorð hans.
Hann var lifandi grafinn. „Dauðir
menn segja engar sögur,“ segir máls-
hátturinn. Hann átti ekki að segja
neinar sögur. Hann greip höndum
um höfuð sér, eins og hann alt i
einu hefði fundið til sárra kvala.
Það var eins og höfiið hans ætlaði
að springa og honum varð erfitt um
andardrátt.
„Faðir hans,“ kom loks eins og
lágt andvarp frá vörum hans.
„Faðir hans, vissulega," sagði á-
bótinn. „Faðir hans heitir fullu
nafni Noirtier de Villefort.“
Og nú lifði Dántés aftur upp í
huganum hvert atvik. Hann mintist
ýmissa smáatvika, sem hann hafði
aldrei hugleitt, hann mintist svip-
breytinganna á andliti Villeforts, er
þeir áttu tal saman, þegar hann eyði-
lagði bréfið, og þegar hann lét hann
sverja að nefna aldrei nafnið Noir-
tier. Hann mintist þess nú, er laga-
fulltrúinn næstum i bænarómi hafði
talað til hans, eins og hinn miskunn-
sami, ekki eins og hinn hegnandi
dómari, og honum skildist nú hvers
vegna. Dantés reiknaði að veggnum
eins og drukkinn maður, en þegar
hann hafði loks jafnað sig, þá æddi
hann að ábótanum og sagði:
„Eg — eg verð að vera einn, til
þess að hugsa um þetta alt saman.“
og svo rauk hann á brott í klefa
sinn. Þegar þangað kom, henti hann
sér á flet sitt og þar lá hann, eins
og hann hafði hent sér niður, þeg-
ar fangavörðurinn kom inn í klef-
ann um kvöldið; lá þar hreyfingar-
laus. Allar þessar stundir, sem liðn-
ar voru siðan hann skildi við ábót-
ann, — og þær höfðu liðið sem min-
útur væri — hafði Dantés hugsað
fram og aftur, og tekið ægilega á-
kvörðun. Og hann hafði svarið þess
dýran eið, að framkvæma þessa á-
kvörðun, lifa til þess lífi sínu, ef
hann nokkuru sinni kæmist úr fang-
elsinu.
Fangavörðurinn hafði mælt til
hans, en Dantés var svo niðursokk-
inn í hugsanir sínar, að hann varð
komu hans naumast var. Fór fanga-
vörðurinn þá, án þess að skifta sér
frekar af honum. Og hann lá enn,
eins og hann hafði lagst niður, þeg-
ar Faria kom nokkru seinna, til þess
að snæða kvöldverð sinn með Dan-
tési. Nú ætlaði Faria að blíðka hann
með því að bjóða honum af kvöld-
verði sínum, — þvi ábótinn hafði
betra fæði en Dantés, sem stafaði
af því, að hann var álitinn „skemti-