Úrval - 01.09.1942, Blaðsíða 37

SÆRÐI SKARFURINN
35
sig hægt upp og settust á breið-
an klettastall í miðju bjarginu.
Særði fuglinn reyndi líka að
hef ja sig upp í klettastallinn, en
flughraðinn var ekki nægilegur.
Fuglinn lenti tíu metrum neðan
við brúnina og varð að fljúga
frá aftur. Hann vældi ámátlega.
Hann flaug langt út og lækkaði
sig svo að vængirnir snertu haf-
flötinn. Síðan flaug hann hátt í
loft upp og enn til bjargsins aft-
ur og tók á öllum kröftum, til
þess að öðlast nægilegan hraða
til að ná brúninni, þar sem fé-
lagar hans sátu. Þangað varð
hann að komast, hvað sem það
kostaði, ella var úti um hann.
Dauðinn var vís, ef hann yrði
útskúfaður úr flokknum. Máf-
arnir mundu samstundis rífa
hann í sig.
Þegar hinir fuglarnir sáu
særða fuglinn koma og heyrðu
vængjaþyt hans, hófu þeir garg
mikið og fóru í þéttri fylkingu
fram á klettsbrúnina, ráku nef-
in út í loftið og létu ófriðlega.
Særði fuglinn gargaði líka og
hélt beint til þeirra. Hann kornst
inn yfir klettsbrúnina, rétt fyrir
ofan hina fuglana, og lagðist
hjálparvana með útbreidda
vængi, alveg örmagna. En
skarfarnir voru miskunnarlaus-
ir. Þeir réðust æðislega á hann,
hröktu hann til og frá, reyttu
af honum svörtu fjaðrirnar og
rótuðu þeim hingað og þangað
með fötunum. Særði fuglinn
reyndi af öllum kröftum að
komast lengra upp á klettinn, til
þess að finna dimma sprungu í
bjarginu fyrir felustað, en þeir
drógu hann til baka aftur og
hröktu hann fram á brún. Einn
fuglinn stakk hann með nefinu
í hægra augað. Annar náði tök-
um á brotna fætinum og togaði
í hann.
Að lokum lá særði fuglinn á
hliðinni og skalf. Hann var
hættur að reyna að verjast árás-
um þeirra. Þá görguðu þeir
hátt, drógu hann fram á kletts-
brúnina og ýttu við honum.
Hann féll, baðaði vængjunum
máttleysislega, hrapaði hægt,
hringsnérist, reyndi að flögra
og lenti svo á sjónum.
Þar hreyfði hann vængina
tvisvar sinnum og lá síðan kyrr.
Öldurnar skoluðu honum upp
að svarta hamrinum og þar
hvarf hann, sogaðist niður með
þarastönglunum.