Úrval - 01.08.1945, Síða 5

HAMINGJAN ER í HÖNDUM SJÁLFS ÞÍN
3
Fyrir nokkrum árum skýrði
kunnur taugalæknir mér frá
sjúklingi, tuttugu og sjö ára
gamalli stúlku, sem hann hafði
undir höndum. ,,Ég er hræddur
um að það sé vonlaust um
bata,“ sagði hann.
Ég ákvað að heimsækja stúlk-
una og tók með mér dálítið af
mótunarleir. Stúlkan var föl,
augnaráð hennar tómt og hún
talaði í einsatkvæðisorðum.
Allt í einu tók ég leirinn upp
úr vasa mínum. „Sko til,“ sagði
ég og mótaði með nokkrum
handtökum grófgerðan andlits-
svip.
Hún starði á andlitið. „Gerðu
það aftur,“ sagði hún eins og
barn.
Ég mótaði annað andlit. Hún
horfði á mig hugfangin.
„Hana,“ sagði hún og greip
leirinn úr höndunum á mér,
„lofaðu mér“. Ég var hjá henni
1 klukkutíma, og sýndi henni
grundvallarhandtökin við mót-
un mannsandlits.
Ég heimsótti þessa stúlku
einu sinni í viku í heilt ár. Við
mótuðum í félagi ótal andlit og
myndir. Handbragð hennar tók
stöðugum framförum, en það
sem meiru máli skiptir var,
að hugur hennar varð jafnframt
heilbrigðari. Eftir eitt ár var
hún útskrifuð sem alhraust. Nú
er hún kennari í höggmynda-
list og verk hennar hafa verið á
mörgum merkum sýningum.
Hún lifir nú ánægð, fullkom-
lega heilbrigðu andlegu lífi, af
því að hún hefir fundið
skapandi starf, þar sem per-
sónuleg túlkun og snilli hennar
fá að njóta sín.
Umbreyting þessarar konu í
listamann er ekki eins furðuleg
og hún kann að virðast í fyrstu.
Því ég er sannfærður um, að
í hverjum manni býr sköpunar-
þrá, löngun til að skapa eitt-
hvað fallegt, að þessa þrá megi
laða fram til starfs með réttii
hvatningu, og að niðurbæling
hennar leiði til sjúklegs
ástands.
í þau tólf ár, sem ég hefi
kennt ungu fólki listir, hefi ég
ekki fundið einn einasta nem-
anda, sem ekki bjó yfir leynd-
um sköpunarneista, er þráði að
fá útrás. Einn ungur maður
sagði við mig þrjóskufullur:
„Ég hefi aldrei fengið kennsiu
í neinni Iistgrein! Fólk mitt
hefir ekki neinn smekk fyrir
þeim, og ég býst ekki við að ég
hafi það heldur.“
í marga daga var ég í vand-