Úrval - 01.08.1945, Síða 27

DAUÐAR BORGIR
25
rauðum hnullungum undir
brotnum álmviði. Trén hverfa
og grjóthrúgurnar verða að
hólum. Hér og þar rísa brotnir
veggir með holum gluggatóft-
um, og sprungnar framhliðar,
sem ekkert er á bak við, og
byrgja útsýnið. Það vekur mann
skyndilega og ónotalega til
umhugsunar um, að annars
staðar er ekkert sem skyggir á.
Þó að maður sé í miðri borginni
er auganu frjáls útsjón í allar
áttir jTir þetta hljóða grjóthaf.
Því að þögn hefir nú lagst yfir
allt. Við höfum rutt okkur braut
þangað sem miðbik stórborgar-
innar hlýtur að hafa verið.
Þarna er dómkirkjan. Upp yfir
hana teygir sig endalaus víð-
átta sumarhiminsins. Það er
ekki borgarhiminn, sem ekki sér
í nema á stöku stað uppi yfir
höfði manns, heldur endalaus
himinhvelfing sléttunnar. Og
allt í kring um okkur teygir sig
hin hvíta grjóturð, án lögunar
og svipmóts í björtu sólskin-
inu.
Þögnin er alger. Hér er ekk-
ert, hvorki hljóð né hreyfing,
ekkert nema stöku herbifreið,
er sníglast framhjá eftir braut-
inni, sem jarðýturnar hafa rutt,
og hverfur á bak við grjóthól;
enginn, nema einstaka ráðvillt-
ur, þýzkur hermaður, sem kem-
ur þrammandi fyrir horn með
staf í hendi og pinkil um öxl,
lítur flóttalega í kringum sig,
ypptir öxlum og þrammar
áfram. Skyndilega og án fyrir-
vara grípur rnann lamandi til-
finning um fánýti og tilgangs-
leysi alls þessa. Mitt í þessum
óskapnaði og án þess að geta
gert sér grein fyrir tilgangin-
um með komu sinni hingað, eða
nokkrum tilgangi yfirleitt, er
sem hugur manns fyllist ryki,
sem er fjandsamlegt öllu lífi.
Við klifrum í ofboði upp í
jeppann og reynum að komast
burtu. Þær fáu mínútur, sem
líða áður en við komumst út úr
hinni dauðu borg, eru eins og
klukkutímar. Að lokum erum
við komnir í grænt, friðsælt um-
hverfi. Síðasta hrúga skininna
beina er að baki okkar. Vín-
ekrurnar, kornakrarnir og ald-
ingarðarnir, þar sem börn og
konur eru að störfum, teygja
sig aftur til beggja handa við
slétta, beina bifreiðabrautina.
En framundan okkur, langt í
fjarska, gnæfir turn næstu
dómkirkju við bláfölan sumar-
himininn.
Við áttum einu sinni orð til