Úrval - 01.08.1945, Qupperneq 29

DAUÐAR BORGIR
27
ar eru allar dauðar í þeim skiin-
ingi, að þær verða aidrei reistar
aftur. En surnar eru „minna
dauðar“ en aðrar, ef svo mætti
að orði komast. Stuttgart er
, ,dauðar i ‘ ‘en Frankf urt. Miinchen
er „dauðari" en Ulm. Augsburg
virðist algjörlega. útdauð. En
þegar rnaður stendur frammi
fyrir dómkirkjunni í Köln, verð-
ur manni Ijóst, að borg getur
verið „dauðari" en aidauð. Og
þó býr fólk jafnvel í Köln. Vel
klæddar konur spretta upp úr
grjóthrúgunum með grænmetis-
poka á handleggnum og hverfa
aftur niður í grjóthrúgu nokkra
tugi metra í burtu. Hvað-
an koma þær og hvert fara þær ?
Hvar gátu þær fundið þetta kál-
höfuð og þennan rabarbara-
legg? Börnin eru að leikjum í
urðinni, eins og þau hefðu al-
drei þekkt annan leikvöll. Upp
úr einhverri hrúgunni kemur
ung, falleg stúlka, sólbrún, í
hvítu, felltu tennispilsi og rauðri
blússu, með tennisspaða í hend-
inni. Hvar gat hún þvegið og
strokið þetta pils? Hvar ætlar
hún að leik tennis? í hundrað-
asta skipti villumst við í jepp-
anum — var það í Köln eða
Miinehen í Stuttgart eða Karls-
ruhe? — Og við verðum að leita
á náðir „innfædds" manns.
Hvernig getum við komizt í
Schillerstrasse ? Hvar er leiðin
út úr borginni? Maourinn lýsir
leiðinni nákvæmlega. Það er
ekki fyrr en við reynurn að fara
eftir leiðbeiningum hans, að
okkur verður ljóst, að þessi leið,
sem einu sinni var hárrétt,
er nú aðeins til í huga hans.
Göturnar, sem við eigum að
fara eftir, beygjurnar, sem við
eigum að taka, eru ekki lengur
til. En í huga hans eru þær til.
í Iians augum á sérhver grjót-
hóil sitt nafn, sinn svip. Þús-
undir hólbúa lifa eins og hann
í borgum endurminninganna,
sem ekki eiga neitt skylt við
veruleikann. Þetta eykur á
óhugnanleik umhverfisins í aug-
um aðkomumannsins, sem kem-
ur af forvitni og hverfur á brott
sem í leiðslu. En óhugnanleik-
inn nær þó hámarki sínu á
kvöldin. Því að í þessu botn-
lausa, draugalega myrkri undir
stjörnubjörtum himni, í þessari
grafarþögn, gægjast fram Ijós
hér og þar, úr kjallaradyrum,
gegn um gluggaglufur, einangr-
uð og án sambands hvort við
annað, ægiteikn hins algera
einstæðingsskapar mannsins í
eyðimörk iífs hans. I-Iverjir eru