Úrval - 01.08.1945, Síða 35

VIÐ ÞÖRFNUMST ÖLL HRÖSS
33
mannlegu eðli, á frægð sína og
hylli mest að þakka því, hvehún
hefir næmt auga fyrir aðlaðandi
sérkennum í fari og útliti við-
skiptavina sinna. Hún leggur
alltaf áherzlu á slík sérkenni og
leitast við að vekja athygli á
þeim. Ég var einu sinni viðstödd,
þegar feit og klunnaleg kona
kom til hennar til að láta sauma
á sig.
„Ég er hrædd um, að það sé
erfitt að sauma á mig svo vel
fari,“ stamaði hún.
Saumakonan virti hana ná-
kvæmlega fyrir sér. Svo lyfti
hún lítið eitt höndunum, brosti
vingjarnlega og sagði: „En
frúin hefir einstaklega við-
kunnanlegan hlátur. Frúin
hefir gott lag á að gleðja aðra“.
Hið feita, vingjarnlega andlit
konunnar ljómaði. Og ég veit
að hún var eins sannfærð og ég
um það, að hinni frægu sauma-
konu mundi ekki verða skota-
skuld úr því að sauma á hana
svo að vel færi.
Vitrasti maður, sem ég hefi
nokkurn tíma þekkt, sagði einu
sinni: „Ef enginn gerði meira
en það, sem hann endilega
þarf að gera, myndi lífið
staðna". Það litla sem við ger-
um um fram skyldu okkar, er
það sem mestu máli skiptir.
Skyldutilfinningin ein hvetur
aldrei til slíks. Til þess þarf
einlægan góðvilja samfara
sjálfsvirðingu. Og slíkan góð-
vilja öðlast þeir einir, sem
eiga réttláta dómgreind, og
eru jafnframt fúsir og fljótir til
að hrósa því sem hrósvert er.
3-[
Hér
er enn
einn af hin-
um góðkunnu þrí-
hyrningum. Hugmynd-
in er ekki sérlega frum-
leg, en þrátt fyrir það eru
menn svo undarlega af guðu gerð-
ir, að enginn, er sér svona þríhyrn-
ing, lœtur hjá líða að lesa hann til enda.
— The Bridge.