Úrval - 01.08.1945, Blaðsíða 73

KTNÞÁTTAKENNINGAR
71
ljóst hörund og xnjótt höfuð.
Hjá flestum öðrum Evrópu-
þjóðum er hundraðstalan lægri.
Þessar staðreyndir nægja til
þess að kveða niður þvætting
nazista um þýzkan, norrænan
kynþátt. Ibúar Þýzkalands eru
mjög breytilegir að líkamsgerð
eins og aðrar Evrópuþjóðir.
Annað sem nazistar hafa gert
sig seka um, er misnotkun orð-
sins „arískur." Orð þetta á rétti-
lega við flokk tungumála, meðal
þeirra flest evrópu tungumál
og mörg Asíumál- Orðið má
vitanlega einnig nota um þær
þjóðir, sem tala þessar tungur;
en þessar þjóðir eru af mjög
ólíkum uppruna, því að sumar
þeirra hafa lent undir oki þjóða,
sem töluðu arískar tungur
og neyddu þær til þess að taka
upp sín tungumál.
Sumir hafa getið þess til, að
þótt íbúar Evrópu séu blandað-
ir nú, hafi þeir áður fyrr verið
aðgreindir í sérstaka hópa, sem
höfðu sín ákveðnu sérkenni.
Það er ekkert sem bendir til að
þetta sé rétt; og það eru ótví-
ræð rök sem mæla gegn því.
Morant hefir t. d. mælt haus-
kúpur manna, sem voru uppi áð-
ur en sögur hófust, og komst
að raun um, að hauskúpur sem
fundust á sömu slóðum voru
mjög breytilegar að lögun, eins
og er enn í dag. Ef fyrrgreind
kenning værirétt, ættuhauskúp-
ur sem f innast á, sömu slóðum, að
líkjast hver annarri að lögun.
Til frekari sönnunar má nefna
skiptingu mannanna í fjóra
blóðflokka. Blóðflokkarnir erf-
ast á mjög einfaldan hátt, og
eru óháðir umhverfi. Meðal ein-
staklinga af öllurn þjóðum
finnast menn af öllum blóð-
flokkum; það eru aðeins hlut-
föllin sem breytast.
Þessar staðreyndir benda
óneitanlega til þess að mann-
kynið sé upprunnið frá einum
stað, og hafi breiðzt þaðan út
um alla jörðina. Þegar einhver
tegund lífvera, jurt eða dýr,
breiðist þannig út, þróast ein-
stakir hópar á ólíkum stöðum á
ólíkan hátt; og þannig finnum
við staðbundin afbrigði út-
breiddra tegunda. Þróun
mannsins hefir verið öðruvísi
varið. Honum lærðist tiltölulega
fljótt að ferðast um langa vegu
og af því leiddi kynblöndun, sem
kom í veg fyrir að afbrigðin
yrðu greinilega sérskilin.
Afbrigði í litarhætti er það
sérkenni í útliti manna, sem
mest ber á, og það sem leik-