Úrval - 01.08.1945, Síða 86

84
TJRVAL,
væri neitað um að fullnægja
löngunum sínum í nautasteik,
bjór og vindla.
Verið getur að svo færi. Eng-
inn stjórn þorir að eiga neitt á
Iiættu urn slíkt. Við erum mann-
ætur, jafn ófær um að endur-
bæta mataræði okkar og staf-
setningu.
Þeir fáu, sem betur vita,
kunna ao óttast, að ef þeir
yrðu neyddir til að lifa án
kjöts, myndu þeir allir verða að
Bernhard Shaw-um. Þetta er
algerlega ástæðulaus ótti. Það
eru miljónir jurtaæta í heimin-
um, en aðeins einn Bernhard
Shaw.
Fyrir hundrað árum voru
miljónir jurtaæta og aðeins
einn Shelley. Fyrir tuttugu og
sex öldum voru einnig til mil-
jónir af þeirn og aðeins einn
Pýþagoras.
Enginn verður afburðamað-
ur af því einu að borða hveiti-
pípur í stað kindakjöts. Þjóðin
er ekki í neinni hættu af því
að verða að eintómum Bernhard
Shaw-um.
Það er svo mörgmn rnissögn-
um dreift út nú á dögum undir
yfirskini menntunar, að margir
Iærðir menn — t. d. læknar —
halda, að við hljótum að deyja
úr hungri, ef við fáum ekki
kjöt. Sennilega líta þeir á mig
sem sorglegt kraftaverk.
Þeir eru svo fáfróðir um lifn-
aðarhætti almennings, að þeir
vita ekki, að brezka þjóðin lifir
nú á lífsafli því, sem hún hefir
erft frá undangengnum kyn-
slóðum, er ekki neyttu kjöts af
þeirri einföldu ástæðu, að þær
höfðu ekki efni á því, og lifðu
á brauði og osti, eða kartöflum
og mjólk, en brögðuðu aðeins
fleskbita til hátíðabrigða. Her-
menn Cæsars höfðu ekki nauta-
kjöt.
Þess ber að gæta, að vanalinn
maður er ekki maöur sem
þarfnast meira kjöts, eða ein-
skis annars en kjöts. Haiin er
rnaour, sem ekki fær nóg af
mat, á hverju sem hann lifir.
Sá sem trúir því, að honum
sé lífsnauðsyn að fá kjöt, er því
í talsveroum vanda nú. Hann
veit, að hermönnunum er gefinn
stærri kjötskammtur en al-
menningi. Hann ályktar, að
annað hvort séu hermennirnir
ofaldir eða almenningur van-
alinn. Og þar eð hermennirnir
bera ekki nein merki um ofeldi,
og fullyrða jafnvel, að þeir geti
oft þegið meira kjöt, sér hann