Úrval - 01.08.1945, Síða 104

102
ÚRVAL
sig út í pex um smámuni, svo
hann stakk bara klútskömminni
í vasann og þagði. Muliy hélt
áfram að nöldra og narta í
hann — eins og konum er lagið;
og loks hætti Sam að hlusta á
hana — eins og menn gera und-
ir slíkum kringurnstæðum.
Og meðan hún hélt áfram að
nudda, var hann önnum kafinn
við að hugsa um trúna. Hann
var að velta því fyrir sér, hvort
hópur af samtaka fólki gæti í
raun og veru flutt fjall úr stað
— þótt ekki væri nema einn eða
tvo þumlunga. Honum fannst
auðskilið, að sá, sem ætlaði að
flytja eitthvað með trú, yrði að
byrja á einhverju auðveldara
fyrst, og auka síðan verkefnin,
unz hann legði í f jallið. Strætis-
vagn væri ágætur til að byrja
með — og þar sem hann væri á
hjólum, gæti maður sagt að
það væri sízt til að spilla.
Sam lokaði því augunum og
sagði við sjálfan sig: „Ég trúi
því, að þegar ég opna augun,
verði strætisvagn kominn“.
Hann hafði ekki fyrr sagt
þetta við sjálfan sig en Mully
rak olnbogann í síðuna á hon-
um svo mælandi: „Vaknaðu,
dauðýflið þitt!“
Hann lauk upp augunum og
þarna stóð strætisvagninn fyrir
framan hann.
Sam varð bæði forviða og
ánægður. Þetta gat auðvitað
verið hreinasta tilviljun; en það
var samt íhugunarefnf. Og Sam
var að hugsa um þetta alla
leiðina heirn.
Sam og Mully fóru úr vagn-
inum hjá Strandgötu og gengu
hægt heim að gistihúsinu, þar
sem þau bjuggu. Mully þótti
gaman að ganga eftir þessari
götu — hún var friðsamleg,
rómantísk og svo suðræn. Hún
liggur meðfram bergbrún, iangt
fyrir ofan ströndina; þaðan er
hægt að horfa yfir trégirðing-
una, niður á hallir kvikmynda-
stjarnanna og út yfir hafið.
Þegar þau voru komin móts
við hús Marion Ðavies, stað-
næmdust þau og horfðu yfir
grindverkið. Sam var ennþá
hugsi. Hann tottaði pípuna í
ákafa, horfði út á sjóinn og
hugsaði.
Það var á þessu augnabliki,
sem hann varð altekinn af hinni
furðulegu fulivissu. Ef til vill
stafaði það af því, að hann stóð
svo hátt uppi, eftir að hafa hlýtt
á ræðuna og orðið fyrir hinu
kynlega atviki með strætisvagn-
inn. Hver svo sem orsökin var.