Úrval - 01.08.1945, Qupperneq 123

YORKSHIREMAÐURINN FLJÚGANDI
121
eilífð í tíma og rúmi sé óum-
deilanleg staðreynd — og þetta
gerðist allt í heimi, sem hættur
er að trúa á meyjarfæðingu,
kraftaverk og eilíft líf. Því
meira sem við sönnum, því
minni verður trúin. Einföld og
blessuð trúin er ekki lengur til.
Mennirnir hafa fengið of marg-
ar sannanir og of mikið af
rökum til að trúa hinu óskiljan-
lega“.
„Þetta er skrítið," sagði Sam.
„Það var einmitt ræða um
trúna, sem kom mér til að
fljúga“.
„Auðvitað," sagði gamli mað-
urinn.
„Mér er sama hverju menn
trúa,“ sagði Sam. „Ég veit að
ég get flogið — er ekki svo?“
„Jú, herra Srnall. En sjáið
þér ekki að vantrú þeirra
gæti.... jæja, ég get ekkert
gert. Þér verðið að halda áfram
einn — en mig langar að gefa
yður eitt ráð. Ef yður finnst
einhverntíma, að það sé sér-
staklega erfitt að fljúga þá
segið bara við sjálfan yður: „Eg
get flogið. Ég get það! Ég get
paö! — Og trúið því ávallt“.
Og gamli maðurinn var á burt.
Sam hafði ekki mikinn tíma
til að hugsa um, hvað öldung-
urinn hafði sagt, því að hann
hafði ekki stundlegan frið fyrir
læknum, blaðamönnum og ljós-
myndurum. Sýningarkvöldið
rann upp og Sam var í búnings-
herberginu ásamt Mully. Hún
rétti honum útsaumaðan bún-
ing.
„Ég saumaði þetta,“ sagði
hún. „Hérna er brezki fáninn
hægra megin á brjóstinu og
bandaríski fáninn vinstra meg-
in. Gerðu það fyrir mig að fara
í hann“.
„Það veit ekki á gott að
skifta um búning,“ sagði Sarn.
En hann fór í búninginn, því að
hann kenndi í brjósti um Mully,
sem hafði vakað fram eftir á
kvöídin við að sauma hann. Jim
kom þjótandi inn og dró Sam
að sviðsdyrunum. Sam heyrði,
að verið var að kynna hann í
hátölurunum.
„Þú ert viss um að þú getir
það,“ spurði Jim“. „Það hefir
aldrei verið hér annar eins
mannf jöldi — og dýrustu sætin
á tuttugu dollara. Þér mistekst
ekki?“
„Auðvitað ekki,“ sagði Sam
gramur. Svo var honum ýtt inn
á sviðið, og þarna stóð Sam
Small, klæddu ljósrauðum bún-
ingi, öllum útsaumuðum. Hann