Úrval - 01.12.1946, Side 39

PALESTlNUMENN
37
getum ekki unað samvinnubú-
skap, eins og t. d. í Kvutza, er
samt eitur fyrir okkur að lifa
einlífi. . .
Það gegnir ailt öðru máli um
eiginkonu — þar er ein mann-
vera, sem þekkir mig og skilur.
Hún getur rifið mig upp úr
martröð endurminninganna og
veitt frið í sálina. Og verið get-
ur að hún síðarmeir beri undir
belti sér nýtt líf, sem yrði fram-
lag okkar til endurreisnar blóð-
tekinni þjóð . . .“
05 • CO
Fallega liugsað.
Á meðan Þjóðverjarnii- sátu um Paiis i stríðinu 1870, svarf
mjög að íbúum borgarinnar og urðu þeir að leggja sér margt
til munns.
Á heimili nokkru var kjölturakkinn Fido borinn á borð, en að
máltíðinni lokinni sagði húsbóndinn klökkur:
„Aumingja Fido, gaman hefði verið a.ð gefa þér þessi bein.“
♦
Orð voru úþörf.
Á dögum Friðriks mikla var oft lítið í ríkiskassanum. Eitt
sinn bauð keisarinn til sín helztu mönnum landsins til þess að
ræða þetta vandamál.
Keisarinn sagðist ekki geta skilið hversvegna fé væri aldrei
handbært til nytsamlegra þarfa, þvi vissulega væni skattar á
almenningi æði háir.
Báðgjafamir sögðu ekkert í fyrstu. En svo stóð upp gamall
embættismaður, sem sat neðarlega við borðið, tók vænan ísmola
úr ísskálinni, rétti sessunaut sinum og bað hann láta molann
ganga til keisarans.
Þegai’ molinn kom til keisarans, var hami litlu stærri en baun.
Keisarinn skíldi sneiðina og lét umræðurnar niður falla. —
Cappers Weekly..