Úrval - 01.12.1946, Side 46

44
ÚRVAL,
hann, „á mér sáu þeir ekkert
lcjöt, sem tönn gæti fest á.“
í fyrstu var hinn ókunni
ungi maður, með hvíta hör-
undið, furðuverk í þorpinu
síðan varð hann næstum því
guð í augum þeirra. Einn af
gömlu mönnunum hjálpaði hon-
um við að byggja sér hreysi, og
smám saman tóku þeir við
honum sem einum af þeim.
Enda þótt hann væri ekki
læknir, hafði hinn ungi trúboði
aflað sér nokkurar þekkingar á
hitabeltissjúkdómum. Yfirlætis-
Iaus sat hann við beð hinna
sjúku og lagði svala hönd á
brennheit enni þeirra, og gaf
þeim þau fáu meðul, sem hann
hafði flutt með sér. Laun hans
voru bati þeirra og vinátta. Það
leið langur tími áður en hinn
ungi förumunkur byrjaði að
prédika. Hann þurfti að læra
hinar ólíku mállýzkur eyjarbúa.
Hann þurfti að vinna virðingu
töfralæknanna, með því að lát-
ast vera samstarfsmaður, í stað-
inn fyrir að vera keppinautur
þeirra.
Allt þetta hafði það í för með
sér, að hann varð að sofa við
hlið nakinna villimanna, á gróf-
um strámottum, sem breiddar
voru á óhrein gólfin í kofum
þeirra. Hann varð að hjálpa
þeim til að hirða um ávaxta-
beðin, éta orma, bjöllur og rót-
arhnúða, og búa með þeim í
óhreinindunum, til þess að hann
gæti með lægni smátt og smátt
sýnt þeim leiðina til hreinlegri
lifnaðarhátta og minni veikinda.
Hann varð að taka þátt í döns-
um þeirra og heiðinni dýrkun
á grimmum guðum, þangað til
hann loks gat farið að kenna
þeim smátt og smátt að nálg-
ast hinn eina sanna Guð.
Smám saman leiddi Fox þá
til betri lifnaðarhátta með for-
dæmi sínu. í hreysi sínu byggði
hann pall úr bambusreyr ogtóku
hinir innfæddu þetta eftir, og
eru nú gólf eða pallur í hverju
hreysi. Hann baðaði sig oft og
þeir fylgdu dæmi hansánþessað
vita hvers vegna. Við þetta urðu
húðkvillar sjaldgæfari. Hann
var brautryðjandi í því að nota
nýjar fæðutegundir, til þess að
gera fæðuna fjölbreyttari.
Fox hefir legið 104 sinnum
í malaríu. Hami hefir fengið
alls konar hitabeltishúðsjúk-
dóma, sem hvít eða svört húð
getur fengið. Suma þeirra fékk
hann viljandi. „Hvernig ætti ég
að geta hjálpað þeim sem veik-
ir eru, ef ég þekkti ekki þján-