Úrval - 01.12.1946, Side 128

120
tJRVAL
skothríðin héit áfram. Stundum
þutu sjúkrabílar fram hjá. Og
siökkviliðið var sífellt á ferðinni,
frá einum eldsvoða til annars.
Hún hugsaði með sjálfri sér:
Veslings varaslökkviliðsmenn-
imir. Allir gerðu gys að þeirn
— en nú er það ekki gert lengur.
Vesaiingarnir — ef til vill
höfðu þeir verið eins og hún —
verið ókunnugt um hvað það
var, sem þeir lögðu út í. Þú
tókst skref — örlítið skref — og
straiunur lífsins sópaði þér
burt. . . .
Ef til vill var það gott fyrir
þau öli, að vera sópað burt —
vera hrifsuo frá daglega lífinu
og valdi vanans. Það voru svo
rnargir sem lifðu á bökkum lífs-
ins — og lífið var í rauninni að-
eins ti! í miðjum straumnum.
Já, það var lífið — að veltast í
straumnum og reyna að ná and-
anum . . .
Hún staðnæmdist, því að allt í
einu varð himininn albjartur
andspænis henni og logatungur
stigu hátt á loft. Það var annað
bál til vinstri — og enn annað
til hægri handar. Hún fann hit-
ana á andlitinu og vatnið úr
dæluslöngunum fossaði um fæt-
ur hennar.
Hún heyrði rödd við hlið sína.
Hún leit við og sá lágan, mið-
aldra mann með skásettan hatt
á höfði.
— Þetta. er eins og á rnarkaði,
ekki satt? Þeir kveikja, bálin,
svo að þeir geti séð til, þegar
þeir láta sprengjurnar falla.
Hún kinkaði kolli.
— Hvers vegna ertu ekki
heima hjá þér spurði hann.
— Ilvers vegna ert þú það
ekki ?
Flann ýtti hattinurn aftur á
hnakka og ldóraði sér í höfðinn,
eins og honum hefði ekki komið
þetta í hug fyrr.
— Fjanda kornið, ef ég veit
það. Ég fór út — og ég hefi
verið hér lengi. Og ég er meira
að segja í sparifötunum mínum.
Ö, að kasta sprengjum á kon-
ur og börn! Ég fæ fyrir ferðina
hjá frúnni! En — ég veit ekki
af hverju ég er hér. Ég hefi ver-
ið að horfa á það. Sprengjur,
eldsvoða og allt. Við stöndumst
það — ekki satt?
Stoltið í rödd hans hrærðí
hana, vakti tilfinningar hennar
í fyrsta sinn þetta kvöld, og allt
í einu varð hún vör við að hún
var dauðþreytt — andlega og
Iíkamlega örmagna.
Hún horfði á litla Lundúna-
búann og tilfinningarnar báru
hana ofurliði. Augu hennar
fylltust tárum og þau streymdu
niður kinnar hennar. Flún hafoi
ekki grátið við banabeð Ciives,
en nú grét hún, vegna þessa litla
manns, sem stóð þarna kyrr og
vissi ekki, af hverju hann gerði
það.
— Hvaða, hvaða, sagði hann
vandræðalegur.
Hún sneri sér undan. Nú gat
hún aftur fundið til. Allt í einu
brá hún hendinni undir hjarta-
stað. Hún var fegin að enginn