Úrval - 01.02.1948, Qupperneq 10

8
tJRVALi
mannsins, þannig eru og ailar
toækur Gamla-testamentisins í
heild sinni víðfeðmustu og
dýpstu bókmenntir, sem heim-
urinn þekkir um mannlega ein-
veru. Það er undursamlegt, með
hve samtvinnuðum anda og trú
lífi einverunnar er lýst í þessum
mörgu bókum — hve fullkom-
lega henni eru gerð skil í sálm-
um og söngvum og spádómum,
frásögnum svo margra og ólíkra
manna, þar sem hver dregur
fram nýja hlið á leyndasta og
einmanalegasta hjarta manns-
ins, og allir sameinast um að
skapa eina mynd af einveru
hans, sem er óviðjafnanleg í
mikilleik sínmn.
Hin fullkomna eining um
þessa skynjun á einveru manns-
ins í bókum Gamla-testamentis-
ins, veldur manni enn meiri
furðu, þegar hafinn er lestur
Nýja-testamentisins, því að eins
og Gamla-testamentið verður
frásagnir af lífi í einveru,
þá verða guðspjöll Nýja-testa-
mentisins, með sama undursam-
lega samræminu, frásagnir um
líf í kærleika. Það sem Kristur
er alltaf að segja, það sem hann
lætur aldrei undir höfuð leggj-
ast að segja, það sem hann seg-
ir þúsund sinnum og á þúsund
mismunandi vegu, alltaf í ein-
lægni trúarinnar, það er þetta:
,,Ég er sonur föður míns og þið
eruð bræður mínir.“ Og band-
ið, sem bindur okkur öll saman,
það sem gerir þessa jörð að f jöl-
skyldu, og alla menn bræður og
syni guðs, er kærleikurinn.
Höfuðtakmark lífs Krists er
því að eyða lífi einverunnar og
koma á lífi kærleikans á jörð-
unni. Það ætti öllum að vera
augijóst, þegar Kristur segii’:
„Sælir eru fátækir í anda, því
að þeirra er himnaríki." „Sælir
eru syrgjendur, því að þeir munu
huggaðir verða.“ „Sælir eru
miskunnsamir, því, að þeim mun
miskunnað verða.“ — Kristur
er hér ekki að lofsyngja verð-
leika auðmýktar, sorgar og
miskunnar, sem dyggða í sjálfu
sér, en hann heitir þeim mönn-
um, sem eru búnir þessum
dyggðum, ríkulegustu launun-
um, er mönnum hefur nokkuru
sinni verið heitið, — hann lofar
ekki einungis, að þeir skuli erfa
jörðina, heldur einnig konungs-
ríkið á himnum.
Þetta var lokatilgangurinn í
lífi Krists, markmið kenningar
hans. Og aðalinntak hennar var,
að lífi einverúnnar væri hægt
að tortíma að eilífu með lífi