Úrval - 01.02.1948, Qupperneq 39

„WIR FAHREN GEGEN ENGELLAND"
37
og ritstjórinn var mér alltaf
þakklátur. Og sama máli gegndi
um „innrásina, sem mistókst.“
I hvert skipti, sem ég heyrði
sögu um hana, hringdi ég til
ritstjóra blaðsins, sem hafði
hana undir höndum, og full-
vissaði hann um, að hún væri
ósönn. Ritstjórinn tók það allt-
af til greina og sagan var ekki
birt. En hvernig sem ég fór að,
gat ég ekki komið í veg fyrir,
að sagan kæmist á kreik hvað
eftir annað.
En ef menn hafa trúað þess-
ari innrásarsögu statt og stöð-
ugt í sex ár, þá er ekki svo auð-
velt að sannfæra þá um, að hún
sé ósönn. Það er auðvelt að
segja: „Það er enginn reykur
án elds. Hvernig getur slík
sögusögn myndast?"
Ég hef lengi reynt að komast
að því, hvernig þessi orðrómur
byrjaði. Ég er viss um, að hann
á rót sína að rekja til leyni-
vopns Englendinga. Öll stríðs-
árin var tilraunum vorum með
olíuna haldið vandlega leyndum,
svo að óvinirnir kæmust ekki að
þeim. Það var ekki fyrr en í
júní 1945, eftir uppgjöf Þjóð-
verja, að þær voru gerðar heyr-
inkunnar. Ein af þessum til-
raunum var að leggja olíuleiðsl-
ur og koma fyrir olíugeymum
við árósana. Um þessar leiðslur
var dælt olíu á sjóinn og kveikt
í henni úr landi með eldsprengj-
um. Tilraunirnar voru víða
gerðar, og fólkið í nágrenninu
hefur áreiðanlega séð eldtung-
urnar á sjónum. Svo lagði það
saman tvo og tvo og fékk út 14
— eða sagan óx og fjaðrirnar
urðu að fimm hænum, eins og
segir í ævintýrinu.
En hvað um líkin ? Það mesta,
sem nokkur gat hafa séð, var
eitt eða tvö lík af þýzkum flug-
mönnum, sem skotnir höfðu ver-
ið niður yfir sundinu.
Allur þessi orðrómur minnir
mig á lítinn dreng, sem kom
hlaupandi inn til sín og hrópaði:
„Það eru mörg hundruð kettir
hérna úti í garðinum." Faðirinn
leit kuldalega á hann, og þá
bætti snáðinn við: „Jú, jú, það
er kötturinn okkar, og svo er
ókunnugur köttur líka.“