Úrval - 01.02.1948, Side 40

I>etta er að vísu framtíðardraumur,
en er víst, að hann sé svo
mjög í'jarlægvir?
Til Venusar á 14Ó dögum.
Grein úr „Verden IDAG“,
eftir Richard G. Huöler.
G. Edward Pendray, ritari í
ameríska eldflaugarfélaginu (Americ-
an Rocket Society), sérfræöingur í
öllu því, sem lýtur að þrýstiloftsvél-
um, segir um eftirfarandi grein:
„Hinar vícindalegu staðreyndir í
þessari frásógn eru réttar. Frœðilega
er ekkert því til fyrirstöðu að hœgt sé
að fljúga slíkt flug, en annað niál er
það, hve fljótt slík ferð verður farin.“
T gjallarhornunum kváðu við
f yrirskipanir: „Farið um
borð! Leið númer 18 til Venus-
ar. Engir viðkomustaðir. 5.
braut. Farið um borð!“
„Eru þér ekki hræddar að
ferðast einn miljarð og tvö
hundruð miljónir km á 146 dög-
um með eldflaug, innan um ein-
tóma karlmenn?“ spyr ég.
„Ónei, ég á nóg erindi þang-
að,“ segir unga, Ijóshærða
stúlkan með gráu augun.
Hún brosir. Við göngum sam-
an út á 5. braut. Framundan
sjáum við eldflaugina (rakett-
una).
Farþegaklefinn líkist bólstr-
uðum fangaklefa. Veggirnir eru
vandlega einangraðir. Sætin eru
óvenju mjúk og þægileg. Þegar
við erum sezt, get ég ekki stillt
mig um að gorta svolítið.
„Ég var með í einni fyrstu
eldflaugarferðinni, sem farin
var,“ segi ég. Það var þegar
þeir gátu ekki farið nema 650
km. frá Los Angeles til San
Fransiseo á tíu mínútum. Að-
eins fjórir farþegar fengu að
fara með.“ Ég smeygi mér í
segulklossana, spenni á mig
ristarböndin og sting rafhlöð-
unni í vasann.
„Afsakið,“ segir einhver. Það
er flugþjónninn. „Ég verð að
spenna yður fastan.“ Hann hall-
ar aftur sætinu svo að það verð-
ur lárétt, spennir ól yfir fæturna
á mér og breitt belti yfir mag-