Úrval - 01.02.1948, Qupperneq 41

TIL VENXTSAR A 146 DÖGUM
39
ann. Loks spennir hann axlim-
ar niður.
„Hallið höfðinu aftur,“ segir
hann og snýr sér að þeirri ljós-
hærðu. Þetta er eins og að liggja
á skurðarborði.
„Hvenær leggjum við af
stað?“
„Eftir eina eða tvær sekúnd-
ur,“ svarar hann og snéri sér
að næsta farþega, en þeir eru
tólf alls.
„Fylgist með kortinu þarna,“
segi ég við þá ljóshærðu og
bendi á stórt kort af sólkerfinu
á veggnum yfir flugmannsklef-
anum. Á miðju kortinu er
geysistór tíma- og fjarlægðar-
mælir.
Vinkonan mín 1 jóshærða kink-
ar kolli. Vísirinn á hraðamælin-
um tekur snöggan kipp upp á
við. Þungar drunur heyrast í
fjarska. Svo finn ég kippinn.
Það er alveg eins og ég sé fall-
byssukúla á leið út um hlaupið.
En það er einmitt það, sem ég
er! Þúsund, tvö þúsund, þrjú
þúsund km á klukkustund.
Ég ligg á kafi í mjúku hæg-
indinu, get ekki hreyft mig, ekki
lyft fæti, tæplega andað. Hár,
skerandi hvinur fyllir klefann.
Ég reyni að tala, en get aðeins
hvíslað: „Þrýstiloftsvélar eru
notaðar þangað til hraðinn er
orðinn 1100 km á klukkustund,
en síðan taka kjarnorku-eld-
flaugar-vélamar við.“
Ég hvessi augun, en sé allt í
þoku. Þó tekst mér að festa aug-
un á kílómetravísinum, sem sýn-
ir 13 km á sekúndu.
Á sömu stundu hættir hvin-
urinn, og hinn lamandi þungi,
sem á mér hvílir, hverfur. Og
ég hafði gleymt að líía út um
gluggann! Ég vind mér að
glugganum. Of seint! Himinn-
inn er ekki lengur blár. Hann er
biksvartur.
„Nú er öllu óhætt,“ segir
flugþjónninn. „Ef þér eruð bú-
inn að spenna á yður segul-
klossana, þá getið þér gengið
um, Það er gott að fá blóðið á
hreyfingu aftur.“ Og þjónninn
heldur áfram: „Næstu fimm
mánuði eigum við að njóta sam-
vista hvers annars. Ég vona, að
okkur komi vel saman. Flug-
félagið hefur séð fyrir nægum
skemmtiatriðum og dægrastytt-
ingum. Aftur í er lítill leik-
fimisalur fyrir tvo. 1 skápnum
frammi í eru 107 mismunandi
spil, mörg hundruð bækur og
tímarit. Útvarpsfréttir frá jörð-
inni verða birtar daglega. Bann-
að er að spila upp á peninga.