Úrval - 01.02.1948, Qupperneq 57

II
Smásag-a eftir Malachi Whitaker.
svaf í sama herbergi og
^ systir mín þangað til hún dó.
Og ekki aðeins í sama herbergi,
heldur líka í sama rúmi. Það
var venjulegt, gamaldags rúm,
úr látúni og járni. Við höfðum
átt það langa lengi. Mér dettur
það ætíð í hug, þegar ég hugsa
um húsið. Teinarnir til höfða
og fóta voru sívalir og svartir
og í miðjum teimmum var lá-
tún, í lögun eins og hjarta, nema
broddurinn sneri upp.
Við systumar vorum mjög
ólíkar. Hún var stór, falleg og
sterk. Hún lék tennis og stund-
aði róðra. Einu sinni fórum við
í sumarfríinu til strandar, þar
sem vatn var, og hún réri með
mig fram og aftur um vatnið,
þangað til ég var orðin veik.
Ég þoldi ekki rakan þefinn af
vatninu og gjálfurhljóðið og
mér fannst hjartað í mér bregða
á leik um allan líkamann. Stund-
um hrökk það meira að segja
niður í kálfa. Hvemig á ég að
komast heim með hjartað niðri
í kálfa? hugsaði ég.
Ég er lítil og dökk, og ósköp,
ósköp grönn. Enginn mundi
hafa tekið eftir mér, ef ég hefði
ekki góðar tennur. Þær era stór-
ar, eins og hvít aköm, og þeirra
vegna get ég ekki lokað munn-
inum alveg. Samt standa þær
meira inn í munninn en út á
við.
Ég er viss um, að systur
minni var ekkert um mig. Hún
var með mikið hár. Ég hef séð
hana standa fyrir framan
spegilinn, er hún var að bursta
á sér hárið, og líta einkenni-
lega til mín í speglinum, þegar
ég lá í rúminu. Hún var í hvít-
um baðmullarnáttfötum með
kraga úr fellingarlíni og löng-
um ermum. Stundum mjökuðust
ermamar upp á nóttunni og
skildu eftir rauðar rákir á hand-
leggnum. Við töluðum ekki
mikið, en stundum átti hún til
að segja, höstuglega: „Á hvað
ertu að glápa?“
Auðvitað komumst við í ýms-
an vanda, þótt í smáu væri. For-
eldrar okkar dóu, þegar við