Úrval - 01.02.1948, Qupperneq 65

STRÚTURINN ER VIÐSJÁRVERÐUR
63
neyðarúrræði — var að leggjast
marflatur á kviðinn og grúfa
andlitið í hendur sínar, því að
strúturinn getur ekki valdið
miklu tjóni, nema hann geti
sparkað í eitthvað, sem stendur
upprétt.
Það versta, sem fyrir gat
komið, var að strúturinn settist
ofan á mann og goggaði í mann
við minnstu hræringu. Það var
því lífsnauðsyn að liggja graf-
kjmr, ef maður vildi ekki láta
hann kroppa úr sér augun.
Ég hafði svo mikinn áhuga á
því að komast að hreiðrinu, að
ég tók ekki eftir varðstrútnum,
sem nálgaðist hröðum, en hljóð-
lausum skrefum. Ég heyrði, að
hann rumdi, og leit við. Hann
kom æðandi til mín með þanda
vængi og nef hans var blóð-
hlaupið af heift. Ég flýði og
missti kvíslina. Enda þótt ekki
væri langt til girðingarinnar, var
mér Ijóst, að ég myndi ekki
komast þangað. Ég varð viti
mínu fjær af ótta og kastaði
mér endilöngum ofan á sand-
inn.
Ég bjóst við því á hverju
augnabliki, að fuglinn myndi
setjast ofan á mig. Ég varð
magnþrota af skelfingu og fór
að biðja bænir mínar.
Ég fann að goggað var í ann-
an ökla minn, því að fugliim
hafði tekið eftir málmoddinum
á skóreiminni minni. Ég reyndi
af öllum mætti að vera graf kyrr.
Þegar góð stund var liðin, dirfð-
ist ég að líta upp með gætni, en
í sama bili var goggað svo fast
í jörðina við hlið mér, að ég
skalf við. Ég áleit, að dagar
mínir væru taldir, en þó var ég
feginn, að hatturinn minn hlífði
hálsinum, og andlitið grúfði ég
í hendur mínar. Allt í einu var
goggað svo óþyrmilega í annan
handlegg minn, að ég hljóðaði
af sársauka. Strúturinn hafði
látið reiði sína bitna á málm-
hnöppunum á jakkaerminni.
Loks var ég orðinn svo þreytt-
ur á því að liggja, að ég lyfti
öðrum handleggnum ofurlítið
og gægðist útundan mér. Strút-
urinn lá nokkra þumlunga frá
mér. Ég fór að ímynda mér, að
hann myndi sitja þarna og bíða,
unz ég neyddist til að hreyfa
mig — þá myndi hann annað-
hvort troða mig til bana eða
særa mig til ólífis með klóm sín-
um.
Ég lá þarna lengi, í margar
klukkustundir að mér fannst,
en þegar ég leit loks upp, sá
ég, að strúturinn var á brott.