Úrval - 01.02.1948, Side 86

£4
ÚRVAL
og hvað er persónuleiki, þegar
öllu er á botnin hvolft? Hvaða
raunveruleg tengsl eru milli
hins innra veruleika hlutanna og
útlits þeirra? Jafnvel blóm
spretta úr sprungum í stein-
vegg. það er einskonar aldeyða
milli hins ótrúlega og hins skilj-
anlega, og hún er hinn rétti jarð-
vegur trúarinnar; og samkvæmt
minni skoðun er trúin hluti trú-
arbragðanna.
0g í þriðja lagi trú sakra-
mentisins. Ef trúhneigð manns-
ins væri látin sjálfráð, er
hætta á því, að hún yrði of há-
fleyg, léti sem hinn efnislegi
heimur væri ekki til, eða hefði
enga þýðingu fyrir okkur. En
hann er til — það er vitfirring
að neita því — og hann hefur
þýðingu; hvernig gæti t. d. á-
kveðið landslag eða röð hljóma,
sem skapaðir eru með málm-
stykkjum, hrært hjarta okkar,
ef svo væri ekki? Til þess að
við gleymum ekki, að við eig-
um að nokkru heima í hinni
efnisiegu veröld, til þess að okk-
ur gleymist ekki að þakka þá
dásamlegu reynslu, sem við
hljótum fyrir miiligöngu skiln-
ingarvitanna, hefur almáttugur
guð (að okkar áliti) bundið and-
Iegt líf okkar að nokkru, þyngt
það riiður líkt og fiskimaður
net sitt, með sakramentinu, sem
krefst notkunar efnislegra
hluta. Til þess að við yrðum
ekki haldin of mikilli sjálfs-
ánægju, íhugandi andlegt eðli
okkar og ódauðleika, hefur hon-
um þóknast að helga þessa
lítilsvirtu, algengu hluti, brauð-
ið, vínið og olíuna; það skyldi
minna okkur á, að líf okkar er
bæði af efnislegum og andlegum
toga spunnið.
Og þá er ég kominn aftur að
upphafsorðum máls míns. Efni
og andi starfa hlið við hlið og í
nánum tengslum — og það er
einmitt vegna þess, að trúar-
legt viðhorf til lífsins er mönn-
um nauðsynlegt. Það er ekki
hægt að flýja þetta viðhorf,
nema með því að gleyma, eða
látast gleyma, helft þess, sem
við vitum.