Úrval - 01.02.1948, Síða 109

TILLOTSON-SAMSÆTIÐ
107
anum í að safna málverkum;
hann lét sig varða leikhúsmál;
hann var vinur og verndari
skálda, málara og hljómlistar-
manna. Hann var, í fáum orðum
•sagt, all þýðingarmikil persóna
á því sviði, þar sem Spode hafði
ákveðið að keppa til sigurs.
Spode var nýsloppinn úr há-
skólanum. Simon Gollamy, rit-
stjóri World’s Review, hafði
komizt í kynni við hann — hann
var alltaf að svipast um eftir
listamannsefnum — hann hafði
séð, að pilturinn var mannsefni
og hafði gert hann að listgagn-
rýnanda blaðs síns. Gollamy
hafði ánægju af því að hafa ungt
fólk, sem hægt er að segja til,
undir handarjaðri sínum. Það
kitlaði hégómagirnd hans að
hafa lærisveina, og honum gekk
betur að stjórna blaði sínu með
aðstoð þægra samverkamanna
heldur en þeirra, sem voru orðn-
ir þrjóskir og staðnaðir sökum
aldurs. Spode hafði unnið starf
sitt sómasamlega. Að minnsta
kosti hafði Badgery lávarður
veitt greinum hans athygli. Það
var fyrst og fremst þeim að
bakka, að hann sat í kvöld í
borðsalnum í húsi Badgerys.
Spode hafði bragðað á mórg-
um víntegundum og drukkið
glas af gömlu brennivíni, og
honum leið nú betur en fyrr um
kvöldið. Badgery var fremur
óþægilegur húsráðandi. Hann
hafði þann leiða sið, að skipta
um umræðuefni, ef umræðuniar
höfðu staðið lengur en í tvær
mínútur. Spode hafði, til dæmis,
orðið stórhneykslaður, þegar
Badgery hafði skyndilega tekið
fram í fyrir honum, er hann
var í miðri, háfleygri ræðu um
barokkstíl, og spurt, hvort hon-
um þætti gaman að páfagauk-
um. Hann hafði roðnað og got-
ið augum tortryggnislega til
húsráðandans, því að honum
datt í hug, að maðurinn væri að
gera tilraun til að móðga sig.
En svo var ekki; fölt, holdugt
andlit Badgerys bar svip algers
hrekkleysis. Það var ekki vott-
ur af illgirni í litlum, grænleit-
um augum hans. Hann langaði
auðsýnilega að vita, hvort Spode
hefði í raun og veru gaman af
páfagaukum. Ungi maðurinn
bældi niður gremju sína og svar-
aði, að honum þætti gaman
að þeim. Badgery sagði þá
skemmtilega sögu af páfa-
gaukum. Spode var kominn á
fremsta hlunn með að segja
aðra skemmtilegri sögu, þegar
Badgery fór að tala um Beet-