Úrval - 01.02.1948, Síða 113

TILLOTSON-S AMSÆTIÐ
111
var eyða, að undantekinni blý-
antsskrifaðri athugasemd rétt
eftir aldamótin, þess efnis, að
hann væri kominn heim frá
Austurlöndum. Dánargreinin
hefur aldrei verið notuð eða end-
urbætt. Ég dreg þá ályktun af
því, að karlinn sé enn ofanjarð-
ar. Menn hafa einhvernveginn
misst sjónar af honum.“
„En þetta er stórmerkilegt,"
hrópaði Badgery lávarður. „Þér
Verðið að hafa uppi á honum,
Spode — þér verðið að finna
hann. Ég skal ráða hann til að
mála freskomyndir á veggina
í þessu herbergi. Þetta er ein-
mitt það, sem ég hef alltaf þráð
-— að ósvikinn nítjándualdar
listamaður skreyti það fyrir
mig. Ó, við verðum að finna
hann — strax.“
Badgery lávarður var farinn
að ganga um gólf í mikilli æs-
ingu.
„Ég veit, hvernig á að gera
þetta herbergi alveg fullkomið,"
hélt hann áfram. „Við flytjum
alla þessa kassa burt og látum
mála freskomynd af Hektori
og Andromache á allan vegginn
— eða eitthvað annað frá þeim
tímum. Og hérna ætla ég að
hafa landslag með fjarlægð og
dýpt, eða eitthvað í líkum stíl
og hátíð Beishazzars. Og svo
skiptum við á þessum arni og
fáum annan, í gotneskum stíl.
Og svo ætla ég að hafa spegla
á veggjum, eða nei! Látum okk-
ur sjá ...“
Hann féll í þunga þanka, en
allt í einu rankaði hann við sér
og hrópaði:
„Gamli maðurinn, gamli mað-
urinn! Spode, við verðum að
hafa upp á þessum undursam-
lega öldung. Og þér megið ekki
segja neinum frá þessu. Tillot-
son á að vera leyndarmál okk-
ar. 0, þetta er alveg dásamlegt!
Hugsið yður freskómyndirn-
ar.“
Nýtt líf hafði færzt í andlit
Badgerys lávarðar. Hann hafði
talað um sama efnið í nærri
stundarfjórðung.
II.
Þrem vikum síðar var Bad-
gery lávarður vakinn af mið-
degismóki sínu með símskeyti.
Skeytið var stutt: „Fundinn.—
Spode.“ Ánægjusvipur færðist
yfir andlit Badgerys. „Ekkert
svar,“ sagði hann. Þjónninn
læddist hljóðlega á brott.
Badgery lávarður lokaði aug-
unum og fór að hugsa. Fundinn!