Úrval - 01.02.1948, Qupperneq 115

TILLOTSON-SAMSÆTIÐ
113
ir, málverkasalarnir höfðu aldrei
heyrt hans getið og vildu ekki
kaupa myndir hans. Hann var
ekkert annað en gamall og skop-
legur karlfauskur. Hann réðist
sem teiknikennari við kvenna-
skóla í Holloway, og þar hefur
hann verið síðan. Hann hefur
oi'ðið æ eldri, veikburðugri, sjón-
daprari og heyrnardaufari, og
nú hefur hann loks verið rekinn
frá skólanum. Hann átti um það
bil tíu sterlingspund í eigu sinni,
þegar ég fann hann. Hann býr
í herbergiskytru í kjallara, þar
sem allt er kvikt af veggjalús.
Þegar hann er búinn að eyða tíu
pundunum sínum, býst ég við,
að hann halli sér út af og deyi.“
Badgery lyfti hvítri hendinni.
,,Nú er nóg komið, nú er nóg
komið. Ég á full erfitt með að
þola bókmenntirnar. Ég krefst
þess, að lífið sé að minnsta
kosti dálítið skemmtilegra.
Sögðuð þér honum, að ég óskaði
eftir að hann málaði herbergið
mitt?“
„En hann getur ekki málað.
Hann er bæði blindur og með
riðu.“
„Getur hann ekki málað?“
Rödd Badgerys bar vott um
skelfingu. „Hvaða gagn er þá að
þessum karlvesaling?"
„Ja, ef þér lítið þannig á mál-
ið .. .“ sagði Spode.
„Ég fæ aldrei freskómynd-
irnar mínar. Viljið þér hringja
bjöllunni fyrir mig?“
Spode hringdi.
„Hvaða rétt hefur Tillotson
til að lifa, ef hann getur ekki
málað?“ hélt Badgery áfram
önugur. „Var það ekki list hans,
sem réttlætti tilveru hans sólar-
megin í lífinu?“
„Það er lítið um sólskin í kjall-
aranum hjá honum.“
Þjónninn kom inn.
„Látið flytja þessa hluti á sinn
stað,“ skipaði Badgery lávarður
og benti á kassana, gler- og
postulínsmunina, sem lágu á víð
og dreif um gólfið og málverkin,
sem tekin höfðu verið niður af
veggjunum.
„Við skulum fara inn í bóka-
herbergið, Spode. Það er nota-
legra þar.“
Hann gekk á undan eftir löng-
um ganginum og niður stigann.
„Mér þykir leitt, að Tillotson
gamli skuli hafa valdið yður
svona miklum vonbrigðum,“
sagði Spode með samúð.
„Við skulum tala um eitthvað
annað; ég hef engan áhuga á
honum lengur.“
„En finnst yður ekki, að við