Úrval - 01.02.1948, Síða 127

TILLOTSON-SAMSÆTIÐ
125
ftokkru sinni verið og hinn græni
borði Skírlífisorðunnar af öðr-
um flokki hafði færzt upp eftir
böggluðu og óhreinu skyrtu-
brjóstinu.
„Herrar mínir og frúr,“ hóf
hann mál sitt með lágri rödd, en
svo fataðist honum algerlega.
f>að var ákaflega átakanleg
sjón. Allir gestirnir urðu óþægi-
lega snortnir, þegar þeir horfðu
á þenna hruma öldung, sem stóð
þarna, stamandi og tárfelldi.
í>að var eins og gustur dauðans
hefði allt í einu farið um salinn,
blásið burt vínvímunni og tó-
baksreyknum, kæft hláturinn og
slökkt á kertunum. Gestirnir
Urðu voteygðir og vissu ekki,
hvað þeir áttu af sér að gera.
Badgery lávarður var svo snar-
ráður, að bjóða gamla mann-
inum glas af víni. Tillotson
hresstist við. Gestirnir heyrðu
hann muldra nokkur sundurlaus
orð.
„Þessi mikli heiður . .. gagn-
tekinn af allri þessari góðvild
... þetta stórkostlega samsæti
... ekki vanur við slíkt ... í
Litlu Asíu ... eructavit cor me-
um.“
Þegar hér var komið, þreif
Badgery lávarður skyndilega í
annað jakkalaf hans. Tillotson
þagnaði, fekk sér annað glas af
víni, og hóf síðan aftur mál sitt
með endurnýjuðum krafti.
„Líf listamannsins er erfitt.
Starf hans er ólíkf störfum ann-
ara manna, sem vinna má vél-
rænt og ósjálfrátt, eins og í
svefni. Það krefst þess, að andi
hans sé stöðugt vakandi og gjöf-
ull. Hann gefur stöðugt af blóma
lífs síns og hann hlýtur iíka
mikla gleði í staðinn, það er satt
— og ef til vill mikla frægð —
en önnur þessa heims gæði af
mjög skornum skammti. Það
eru nú liðin áttatíu ár síðan ég'
helgaði listinni líf mitf; áttatíu
ár, og jafnvel sérhvert þessara
ára hefur fært mér nýja og sárs-
aukafulla sönnun þess, að ég
hafði á réttu að standa, þegar
ég sagði: „Líf listamannsins er
erfitt“.“
Gestunum leið enn ver við að
heyra þessi óvæntu, skynsam-
legu orð. Það varð ekki komizt
hjá því að taka gamla manninn
alvarlega, líta á hann sem hverja
aðra manneskju. Til þessa höfðu
þeir litið á hann eins og ein-
hvern furðugrip, smurning í
samkvæmisfötum, með grænan
borða yfir brjóstið. Menn fóru
að ásaka sjálfa sig fyrir að hafa
ekki gefið örlítið meira. Fimm-