Úrval - 01.02.1948, Blaðsíða 128
126
tjRVAL
tiu og átta steriingspund — það
voru engin ósköp. En sem betur
fór þagnaði Tillotson aftur,
dreypti á víninu og fór að tala
rugl eins og vera bar.
„Þegar ég lít á líf þessa mikla
manns, Benjamíns Roberts Hay-
dons, eins hins mesta manns,
sem England hefur alið . ..“
Áheyrendurnir vörpuðu öndinni
léttar; þetta var eins og það átti
að vera. Það gullu við húrrahróp
og það var klappað ákaft. Til-
lotson leit í kringum sig með
sljóum augum og brosti til fólks-
ins, sem hann sá ógreinilega.
„Þessi mikli maður, Benjamín
Robert Haydon," hélt hann
áfram, „sem ég er stoltur af að
kalla kennara minn, og þér
minnist með virðingu, það sé ég,
mér til mikillar ánægju — þessi
mikli maður, einn hinn mesti,
sem England hefur alið, hann
iifði slíku eymdarlífi, að ég má
ekki hugsa til þess, án þess að
tárast.“
Og með sifelldum endurtekn-
ingum og upptuggum, sagði Til-
lotson ævisögu B. R. Haydons;
hann sagði frá fangelsun hans
vegna skulda, baráttu hans við
akademíið, sigrum hans og
ósigrum, örvæntingu og sjálfs-
morði. Klukkan sló hálf ellefu.
Tíllotson var að hella sér yfir
hina heimsku og fordómafullu
dómara, sem höfðu hafnað
myndum Haydons til skreyting-
ar á þinghúsinu, en valið í þeirra
stað auðvirðilegt, þýzkt klessu-
verk.
„Þessi mikli maður, einn hinn
mesti, sem England hefir alið,
hinn mikli Benjamín Robert
Haydon, sem ég er stoltur af að
kalla kennara minn, og þér
minnist með virðingu, það sé ég,
mér til mikillar ánægju — hann
þoldi ekki þessa móðgun; þetta
var þyngsta áfallið, sem hann
hafði hlotið um dagana. Hann,
sem hafði unnið að því alít sitt
líf, að ríkið viðurkenndi lista-
mennina; hann, sem hafði beðið
alla forsætisráðherra landsins
um þrjátíu ára skeið, að láta
listamenn skreyta opinberar
byggingar; hann, sem var upp-
hafsmaður að skreytingu þing-
hússins.“ Tillotson missti allt
í einu þráðinn og byrjaði
á nýrri setningu. „Þetta var
þyngsta áfallið. Þetta var sið-
asta hálmstráið. Líf listamanns-
ins er erfitt.“
Klukkan ellefu var Tillotson
að tala um for-Rafaelítana.
Stundarf jórðungi síðar var hann
byrjaður á að segja ævisögu B.