Úrval - 01.02.1948, Qupperneq 129

TILLOTSON-SAMSÆTIÐ
127
R. Haydons á nýjan leik. Þegar
klukkuna vantaði tuttugu mín-
útur í tólf, féll hann niður á
stól sinn, gersamlega mállaus.
Fdestir gestanna voru farnir,
þegar hér var komið; þeir fáu,
sem eftir voru, flýttu sér burt.
Badgery lávarður leiddi gamla
öianninn út að annarri Rolls-
Royce-bifreiðinni og kom hon-
Um upp í hana. Tillotson-sam-
sætinu var lokið; það haf ði ver-
ið ánægjulegt kvöld, en heldur
iangdregið.
Spode fór fótgangandi heim
til sín í Bloomsbury og blístr-
aði á göngunni. Götuljósin spegl-
Uðust í gljáandi strætunum; þau
Voru eins og skurðir úr bronzi.
Hann ætlaði að koma því að í
grein einhverntíma seinna. Hon-
Um hafði tekizt að leika á frú
Cayman. „Voi che sapete",
blístraði hann — laglaust, en
hann tók ekki eftir því.
Þegar húsmóðir Tillotsons
kom inn í herbergi gamla
mannsins morguninn eftir, lá
hann alklæddur í rúmi sínu.
Hann leit illa út og var ákaflega
ellilegur; samkvæmisföt Bore-
hams voru hræðilega útleikin og
græni Skírlífisorðuborðinn var
eyðilagður. Tillotson lá graf-
kyrr, en var þó ekki sofandi.
Þegar hann heyrði fótatakið,
opnaði hann augun og stundi.
Húsmóðirin leit á hann með ógn-
andi svip.
„Viðbjóðslegt!“ sagði hún;
„ég kalla þetta viðbjóðslegt. Og
maður á yðar aldri.“
Tillotson stimdi aftur. Með
mikluð erfiðismunum tókst hon-
um að draga stóra silkipyngju
upp úr vasa sínum og taka silf-
urpening úr henni.
„Líf listamannsins er erfitt,
frú Green,“ sagði hann, um leið
og hann rétti henni peninginn.
„Vildu þér vera svo góð, að
senda eftir lækni fyrir mig ? Mér
líður ekki vel. Og hamingjan
góða, hvað á ég að taka til
bragðs með þessi föt? Hvað á
ég að segja við þann heiðurs-
mann, sem lánaði mér þau? Sá,
sem lánar, tapar oft bæði lán-
inu og vininum, eins og skáldið
segir réttilega.“
co ★ co
AÐ LIFA án óvina er eins og að tefla skák við sjálfan sig'.
— Soya.