Úrval - 01.12.1953, Blaðsíða 76

74
trRVAL
vetfangi varð hún sterkasta að-
dráttarafl kvikmyndahúsanna.
Eins og flestar amerískar
konur munu með nokkurri
beiskju hafa gert sér grein fyrir,
eru kostir Marilynar ekki aðrir
en þeir, sem margar 27 ára
gamlar stúlkur geta hrósað sér
af, þó að þeim sé kannski betur
fyrir komið hjá henni en hjá
flestum öðrum. Hún hefur eggj-
andi, þroskalegan líkama, og
þegar hún klæðist einhverju,
notar hún mjög flegnar blússur
og alltof þröng pils. Hún er með
hálflokuð augu og hálfopinn
munn og ljóst, flagsandi hár.
Það er auðvelt að skýra í hverju
þokki hennar er fólginn, en öllu
erfiðara að skýra hin geysilegu
áhrif hans. Vikublaðið Time
kallar þokka hennar „svamp-
kenndan."
Allt sem Marilyn segir og ger-
ir styrkir þessi áhrif. Þegar
blaðamaður nokkur skrifaði, að
hún kærði sig ekki um sólböð, af
því að þau gerðu henni erfitt
fyrir um val á samkvæmiskjól-
um, strikaði Marilyn það út og
skrifaði í staðinn: „Ég kæri mig
ekki um að verða sólbrún, af
því að ég vil hafa þá tilfinningu
að ég sé öll ljós (blond)“. Þessi
athugasemd merkir auðvitað
ekki nokkurn skapaðan hlut, en
hún á að sýna ,,dirfsku“.
Ilvernig hefur Marilyn Mon-
roe tekist það sem ótal margar
aðrar stúlkur hafa reynt árang-
urslaust? Svarið er að nokkru
leyti að finna hjá Marilyn sjálfri
og að nokkru leyti í því sam-
félagi sem dýrkar hana. Spurn-
ingin er í rauninni ekki sú,
hvernig Marilyn Monroe hafi
öðlast þá hylli sem hún nýtur,
heldur hvernig sé háttað sálar-
ástandi amerísku þjóðarinnar.
Marilyn er annað og meira en
„kynóravaki Ameríku, nr. 1“
hún er lokastig þróunar sem á
rætur í Viktoríutímabilinu og á
sér greinar í skemmtana- og
auglýsingatækni nútímans.
I hreintrúnaði Viktoríutíma-
bilsins ríktu þrjár meginlífsregl-
ur: 1. Kynlíf innan hjónabands
mátti aðeins iðka í þágu tímg-
unarinnar, og mátti hvorugur
aðilinn hafa nautn eða gleði af
því. 2. Kynlíf utan hjónabands
var synd. 3. Konan, sem var
freistarinn Eva holdtekinn, átti
að hjúpa sem mest fegurð sína.
Þessar tilraunir til að bæla
niður kynlífið tókust aðeins á
einum vettvangi — vettvangi
heimilislífsins. Samfélagið tók
það sem gott og gilt, að kynlíf
hjóna væri og ætti að vera leið-
inlegt. Utan hjónabandsins var
barizt gegn hreintrúarstefnunni
á laun, með því að leita undan-
bragða og uppbóta. Slíkar upp-
bætur voru fólgnar í einskonar
táknmyndum. Ef karlmaður sá
bregða fyrir konuökla, þá varð
hann honum tákn girnilegri
hluta konulíkamans, sem voru
hjúpaðir. Að sjá öklann varð
fullnæging í sjálfu sér.
Eftir fyrri heimsstyrjöldina
mundi þessi tilhneiging senni-