Úrval - 01.12.1953, Blaðsíða 65

MÁLSVARI ÞRÆLANNA
63
lendum Englendinga í Ameríku.
Flestir Englendingar, þar á
meðal konungurinn, voru sann-
færðir um, að sykur-, bóm-
ullar- og tóbaksverksmiðjurnar
myndu verða gjaldþrota, ef
þrælaverzlunin hætti. Og þá yrði
velmegtarárum Englands lok-
ið.
Árið 1787 lagði hinn 28 ára
gamli stjórnmálamaður tillög-
ur sínar fyrir þingið. „Rödd
mín mun ekki þagna andartak
fyrr en sérhvert spor þessarar
blóðugu verzlunar hefur verið
þurrkað út,“ sagði hann; „hún
er smánarblettur á heiðri
Englands". Wilberforce lagði í
allt fram 12 þingsályktanir
gegn þrælaverzluninni og hvatti
stjórnina til að hefja rannsókn.
Ræður hans vöktu mikla hreyf-
ingu, en það liðu tuttugu ár,
tuttugu erfið ár rógburðar og
vonbrigða áður en sigur
vannst.
Andstæðingar hans söfnuðu
miklum varnargögnum og
fluttu áróður sinn mánuðum
saman fyrir þingnefndinni, sem
skipuð hafði verið. Þeir full-
yrtu, að negrarnir í Afríku
stæðu á svipuðu gáfnastigi og
apar og þeim liði því bezt í
þrældómi. Auk þess væru flest-
ir þrælamir glæpamenn, sem
seldir hefðu verið til nauðung-
arvinnu samkvæmt dómi. Loks
fullyrtu þeir, að frásagnirnar
af hinni hræðulegu aðbúð um
borð í drekkhlöðnum þrælaskip-
unum væru stórýktar.
Wilberforce og hinir dyggu,
fámennu fylgjendur hans urðu
að leggja á sig mikla vinnu til
að afla sönnunargagna gegn
öllum þessum lygaáróðri. Það
var hættulegt starf, því að nú
hófust einnig ofsóknirnar gegn.
„hinum hvítu negrum“ eins og
andstæðingar þrælahaldsins
voru kallaðir. Mörgum vitnum
Wilberforce var hótað hvers-
kyns óláni, allt frá atvinnu-
missi til líkamlegra meiðinga.
Plantekrueigandi í Vesturindí-
um reyndi mánuðum saman að
hræða Wilberforce með því að
hóta að myrða hann. Allskonar
slúðursögum var komið á kreik;
ein var sú, að Wilberforee
hefði rænt negrastúlku og fal-
ið hana á heimili sínu, önnur
að hann væri launþjónn Frakk-
lands og fengi borgun fyrir að
grafa undan efnahag Eng-
lands.
Wiiberforce skeytti ekki um
þessar slúðursögur, en hélt
ótrauður áfram baráttu gegn
þeim röngu hugmyndum fólks,
að negrarnir í Afríku væru
frekar dýr en menn. Hann safn-
aði fögrum handiðnaði frá
Afríku og sýndi hann sem
dæmi um menningarstig negr-
anna — litfagran vefnað, fín-
gerða og fagra skartgripi úr
gulli, dansgrímur og útskorna
pípuhausa sem báru ríkri list-
hneigð vitni. Hann náði til
vitna, sem gátu sagt frá hinu
hryllilega ástandi í ofhlöðnum
þrælaskipunum, þar sem lest-