Úrval - 01.12.1953, Blaðsíða 22

20
tJR VAL
töframeðul, fer kvikmyndafram-
leiðandinn til þess höfundar, sem
hefur flestar „gimmicks“. „Gim-
mick“ er töframeðal, sem trygg-
ir góða sölu fyrirfram; í stuttu
máli sagt er það nýtt og aldrei
áður uppfundið sviðsatvik, ó-
vænt aðferð til að byrja mynd
á, nýstárleg aðferð til að kynna
hetjur myndarinnar af báðum
kynjum o. s. frv. Þegar fram-
leiðandinn hefur fundið „gim-
mick“-ríkan höfund, fær hann
honum handrit til að vinna úr.
En í samræmi við þá skoðun,
að margir töframenn séu betri
en einn, setur hann oft fleiri en
einn rithöfund til að vinna að
sama handritinu: ungfrú Pow-
dermaker veit dæmi til þess að
sautján höfundar hafa verið
látnir vinna að sama handrit-
inu í einu — vel að merkja án
þess að hafa hugmynd hver um
annan. Þegar þeir hafa lokið
verki sínu, finnur framleiðand-
inn þann átjánda til að sjóða
upp úr þessum sautján uppköst-
um, eða þá að hann ákveður að
umskrifa sjálfur allt saman frá
upphafi til enda — ef hann þá
ekki hættir við myndina og tek-
ur allt aðra mynd. I þessu sam-
bandi má ekki gleyma því, að
hver af þessum sautján höf-
undum kostar tvö til fimm
þúsund krónur á viku; það
er því býsna dýr hópur
töframanna að hafa á stalli.
En vitleysan í Hollywood get-
ur gengið enn lengra. Ungfrú
Powdermaker hitti framleið-
anda, sem snemma á starfsferli
sínum græddi off jár á einni kvik-
mynd sinni, en handritið af
herrni hafði verið 325 síður. Síð-
an hafa handritin af öllum hans
myndum verið 325 síður, og það
ganga furðusögur um algerlega
meiningarlaust þvaður, sem
kænir höfundar hafa sett inn
í sögur sínar til þess að láta
þær fylla þessa töfratölu.
Segja má, að þetta séu undan-
tekningar. Hortense Powder-
maker fullyrðir, að svo sé ekki,
en það er erfitt að sannprófa
upplýsingar hennar. Eitt fyrir-
brigði upplýsir hún þó, sem
mönnum hefur lengi verið ráð-
gáta. I hvert skipti sem kreppa,
eða aðeins skuggi af kreppu, hef-
ur ógnað kvikmyndaiðnaðinum,
hafa framleiðendurnir brugðizt
þannig við, að þeir hafa fram-
leitt enn dýrari og íburðarmeiri
myndir en áður. Engum virðist
hafa komið til hugar að fara
hina leiðina, að framleiða ódýr-
ari, en jafnframt betri og list-
rænni myndir. Góðu myndirnar
sem koma frá Hollywood eru
alltaf framleiddar á velgengnis-
tímum, þegar jafnvel lélegustu
myndir færðu gróða. Menn hafa
spurt hvort amerískir áhorfend-
ur væru svo bamalegir, að fyrir-
heit um íburðarmeiri technicolor
og upphrópanir um ofboðslegan
kostnað nægðu til þess að lokka
þá í bíó. Bók ungfrú Powder-
maker gefur skýringu á þessu:
það er alls ekki vitneskjan um
hvað almenningur í Bandaríkj-