Úrval - 01.12.1953, Blaðsíða 90

38
TJRVAL
hæð, sem hún var í, þegar hreyf-
illinn fór að ganga óreglulega.
Ég verð aftur vongóður.
Hreyfillinn gengur eðlilega. Ef
til vill hefur hæðin og kuldinn
verið orsökin. Ég ætla að láta
setja hitara á blöndunginn í New
York. Það, sem kom fyrir mig
í nótt, getur orðið til þess að
bjarga lífi mínu í Atlantshafs-
fluginu, þar sem loftið er ennþá
kaldara.
Ég lendi á flugvellinum í St.
Louis 14 klukkustundum og 20
mínútum eftir að ég lagði af
stað. Enginn maður hefur til
þessa verið svo fljótur í ferðum
frá Kyrrahafsströndinni.
Daginn eftir, þegar ég lendi
á Curtissflugvellinum í New
York, bíður mín þar hópur af
fólki, tvö til þrjú hundruð
manns. Jafnskjótt og flugvélin
staðnæmist, er ég umkringdur
af blaðamönnum og ljósmynd-
urum. Áður en ég kom til St.
Louis í gær, höfðu New York-
búar veitt flugundirbúningi mín-
um litla athygli. Ég var óþekkt-
ur flugmaður og flugvél mín var
smíðuð af litlu og lítt þekktu
fyrirtæki. En nú hefur Spirit of
St. Louis staðizt erfiðara
reynsluflug en nokkur önnur
flugvél, og það hefur vakið gif-
urlega athygli.
Næsta morgun, hinn 13. maí,
þegar ég fæ dagblöðin í hend-
ur, stari ég forviða á forsíðurn-
ar. Nafn mitt er allstaðar prent-
að með geysistórum stöfum.
Ráðamenn á Curtisvellinum
vilja allt fyrir mig gera. Það
hefur fundizt brestur í einu
stykki hreyfilsins og það er ver-
ið að gera við það. Þeir ætla ekki
að setja neitt upp fyrir viðgerð-
ina. Bellanca og Chamberlin
heimsækja mig og óska mér
allra heilla. Byrd kemur til min
út í flugskýlið og býður mér af-
not af Rooseveltflugvellinum,
þegar ég leggi af stað. Hann
hlýtur að hafa jafnmikinn á-
huga og ég á því að lenda fyrst-
ur á Le Bourget; samt leyfir
hann mér að nota flugbraut sína
og býður mér líka að kynna
mér þær veðurfréttir, sem hann
fær.
Eftir hádegisverð fer ég út á
Rooseveltflugvöllinn til þess að
athuga hann nákvæmlega. Hann
er full mjúkur, og mætti líka
vera breiðari, en það er ekki völ
á öðrum betri.
Þetta hafa verið furðulegustu
dagar ævi minnar, en ekki get
ég kallað þá skemmtilega. Blaða-
menn fylla ganginn á hótelinu
mínu og ég get ekki gengið fót-
mál, án þess að þeir séu á hæl-
unum á mér. Blöðin eru farin
að kalla mig „Fljúgandi fíflið.“
Hrakspár blaðanna og síma-
hringingar blaðamannanna
gerðu móður mína svo órólega,
að henni fanst hún verða að
hitta mig áður en ég legði af
stað. Hún kom hingað alla leið
frá Detroit, þar sem hún stund-
ar kennslu, til þess að geta ver-
ið hjá mér eina dagstund.