Úrval - 01.12.1953, Blaðsíða 113

SPIRIT OF ST. LOUIS
111
sem almennt ríkti um flug mitt,
höfðu frönsk yfirvöld undirbúið
móttöku mína. Auka-varðlið var
kvatt út á flugvöllinn; og þegar
fréttir bárust af því að flugvél
mín hefði sézt yfir Irlandi, Eng-
landi og Normandí og þúsundir
bíla þyrptust að flugvellinum,
voru tvær hersveitir sendar lög-
reglunni til aðstoðar.
Þegar fjöldinn braut niður
stálgirðingarnar og þusti út á
völlinn, fór allt í handaskolum.
Lögreglu og hermönnum var
sópað burtu. Tveir franskir flug-
menn — Detroyat og Delage —
voru nærri þeim sem gripu mig
á loft. Delage þreif í handlegg
Detroyat og hrópaði: „Komdu!
Þeir ætla að merja hann í sund-
ur!“
Detroyat, sem var hár vexti
og einkennisklæddur, tókst að
koma vitinu fyrir þá sem héldu
á mér. Eftir að fætur mínir
námu við jörðu, var flugbún-
ingur minn of dökkur í rökkr-
inu til þess að eftir mér yrði
tekið. Ég varð brátt sem einn
af hópnum, óþekktur og nafn-
laus.
En meðan þessu fór fram
hafði flughettan mín einhvern
veginn lent á höfði amerísks
blaðamanns. Einhver hafði bent
á hann og kallað: „Þarna er
Lindbergh!“ Múgurinn tróðst
utan um blaðamanninn, en ég
slapp.
Hinir nýju vinir mínir skund-
uðu með mig inn í lítið her-
bergi í einu flugskýlinu og
slökktu nærri öll Ijós til þess að
múgurinn fyndi mig ekki. Spurn-
ingunum ringdi yfir mig. Vildi
ég eitthvað að borða, eða drekka,
eða vildi ég læknishjálp? Vildi
ég leggjast fyrir? Ég skyldi
aðeins bera fram óskir mínar.
Allt sem Frakkland gat boðið
væri mér til reiðu, sögðu þeir.
Ég hafði enga löngun til að
leggjast fyrir og ég var ekki
læknisþurfi; en ég hafði þungar
áhyggjur af flugvélinni minni,
þó að ég væri fullvissaður um,
að allt yrði gert sem unnt væri
til að gæta hennar.
Þá spurði ég hvernig væri
með vegabréfs- og tollskoðun.
Ég bar nokkurn kvíðboða fyrir
henni, þar sem ég hafði ekki
landvistarleyfi. Því var ekki
svarað með öðru en brosi og
hlátri. Ég ákvað þá að láta
skeika að sköpuðu.
Detroyat fór að leita að ein-
hverjum liðsforingja. 1 miðri
þvögunni rakst hann á Weiss
majór í 34. sveit franska flug-
hersins. Majórinn vildi ekki trúa,
að ég sæti inni í ljóslausri kompu
í flugskýlinu. „Það getur ekki
verið,“ sagði hann við Detroyat.
„Ég sá rétt áðan, að Lindbergh
var borinn í sigurgöngu til hinn-
ar opinberu móttökunefndar.“
Hann hefur sennilega séð blaða-
manninn með flughettuna mína,
sem múgurinn var búinn að bera
á fund ameríska sendiherrans,
þrátt fyrir mótmæli hans, áður
en hið sanna upplýstist.
Weiss majór krafðist þess að