Úrval - 01.02.1956, Síða 9

ERFIÐLEIKAT1MA3IL 1 ÆVI HJÖNA
7
frá konum þeirra, frá réttmæt-
um eigendum þeirra. En óhætt
er að fullyrða, að meðan of
margt er ógiftra kvenna, munu
sumar þeirra bjóða öllum fé-
lagslegum hættum byrginn til
þess að fá þótt ekki sé nema
nokkra mola sem falla af borði
hinna giftu kynsystra þeirra.
Og tækifærin gefast þeim helzt
þegar erfiðleikar koma upp í
sambúð hjóna. Það verður að
taka tillit til hins mikla fjölda
ógiftra kvenna þegar rætt er
um hjónabandssiðgæði. Það er
ekki hægt að láta sem þær séu
ekki til.
Annað vandamál í sambandi
við aldurinn er það, að kynlífið
verður miklu fyrr virkur þáttur
í lífi karla en kvenna. Á gelgju-
skeiðinu eru stúlkur á mörgum
sviðum þroskaðri en piltar. En
kynhvöt pilta blossar skyndi-
lega upp á þeim aldri þegar kyn.
hvöt stúlknanna tekur hægum
þroska. Sennilega er þetta að
nokkru leyti afleiðing uppeldis
og menningarástands, sem ég
get ekki gert grein fyrir hér. En
kynþroski kvenna er meira og á
annan hátt en karla háður þrosk-
andi reynslu. Þeirri reynslu er
ekki án áhættu hægt að fresta
eins lengi og hver vill. Og eigi
hún að leiða til farsæls þroska,
er þörf miklu meiri skilnings
af hálfu karlmannsins en al-
gengt er að finna hjá honum.
Algengara er, að fyrsta reynsla
hafi þveröfug áhrif. Hættan á
því er að sjálfsögðu mest þegar
um er að ræða mök á undan
hjónabandi, með öllu því örygg-
isleysis sem þeim fylgir fyrir
konuna. En hættan er vissulega
einnig í vígðri sæng. Maðurinn
heldur að hvatalíf konunnar
vakni á svipaðan hátt og hans
og verður fyrir vonbrigðum og
kemur með ásakanir, þegar hún
bregzt öðruvísi við. Á sama hátt
finnst mörgum óreyndum kon-
um margt í hegðun mannsins
fráhrindandi og móðgandi. Þó
að ætlun hans sé alls ekki sú.
Það eru ótrúlega mörg hjóna-
bönd þar sem báðir aðilar hafa
frá byrjun lent á röngu spori
og síðan hrasað af hreinni van-
þekkingu á hvatalífinu og mun-
inum á karl- og kveneðli.
Enn einn ásteitingarsteinn í
hjónabandinu er í sambandi við
aldurinn. Hvatalíf karlmannsins
er sterkast um tvítugt, en dofn-
ar síðan smám saman. Um
fimmtugt hefur það dofnað það
mikið, að hann fer að taka eftir
því. Jafnframt hefur önnur
breyting átt sér stað. Karl-
mannsgeta hans hefur smátt og
smátt í ríkara mæli orðið háð
utanaðkomandi örvun. Hér er
um mjög einstaklingsbundið og
breytilegt fyrirbrigði að ræða,
en hvorttveggja fyrirbrigðin
gera manninn órólegan, hann
lítur á þetta sem ellimörk og
verður kannski getulaus gagn-
vart konu sinni, ef þau eru ekki
vel samstillt á þessu sviði, jafn-
vel þó að þau eigi nógu margt
sameiginlegt á öðrtun sviðum