Úrval - 01.02.1956, Qupperneq 38

36
ÚRVALi
Hinn vísindalegi hugsanagang-
ur minn sagði mér að láta gömlu
áramótin afskiptalaus og ég lof-
aði því. ,,Ég skal ekki bregðast
þér,“ sagði ég, meira af góðum
vilja en sannfæringu. Því að jó-
dunur hinna gömlu áramóta
tóku að berast til mín þegar í
byrjun janúar. Einn morgun var
mér borin skál með lapacho eða
rísseyði með lótusfræjum og
drekaaugum, sem minnti mig
snögglega á, að kominn var átt-
undi dagur tólfta mánaðar.
Þriðji febrúar rann upp. Ég
sagði við sjálfan mig: ,,Ég ætla
ekki að halda upp á gömlu ára-
mótin.“ Um morguninn sagði
konan mín mér að skipta um
nærföt. Ég spurði hversvegna.
„Chouma ætlar að þvo í dag.
Hún ætlar ekki að þvo næstu
þrjá daga.“ Ég gat ekki fengið
af mér að neita.
Þetta var upphafið að falli
mínu. Eftir morgunverð ætluðu
konan og börnin í bankann, enda
þótt hin löglegu áramót væru
löngu hjá liðin. ,,Við ætlum að
leigja okkur bíl,“ sagði hún. „Þú
ættir að koma með til að láta
klippa þig.“ Ég kærði mig ekki
um klippingu, en bíllinn freist-
aði mín. Auk þess hugkvæmd-
ist mér, að ég gæti gert góð
kaup á einhverju handa börnun-
um í musteri borgarguðanna.
Ég hefði aldrei átt að fara í
musterið. Ég mátti vita hvað
gerast mundi, ef ég kæmi þang-
að á þessum tíma árs. Á leið-
inni heim uppgötvaði ég, að ég
var ekki aðeins með hverfilugt-
ir og kanínulugtir og nokkra
böggla með kínverskum leik-
föngum, heldur einnig blómgað-
ar greinar af plómutré.
Þegar ég kom heim, beið mín
pottur með ilmjurtum, sem ein-
hver heima í þorpinu hafði sent
mér. Þetta vakti gamlar minn-
ingar. Ég gat ekki lokað aug-
unum án þess að myndir úr
bernsku birtust mér. Anganin
frá ilmjurtunum minnti mig á
rísbúðinginn með næpunum, sem
mamma gaf okkur á nýársdag,
þegar ég settist að hádegisverði.
,,í ár hefur enginn sent okk-
ur næpubúðing,“ sagði ég von-
svikinn.
„Það er af því að enginn kom
frá Amoy,“ sagði konan. „Ann-
ars mundi okkur hafa verið
sendur hann.“
„Ég man að ég keypti einu
sinni alveg eins búðing í búð i
Wuchangstræti. Ég held eg gæti
fundið hana aftur,“ sagði ég.
„Því trúi ég ekki,“ sagði kon-
an ögrandi.
„Víst,“ sagði ég. Og klukkan
þrjú var ég á leið heim í strætis-
vagni með tveggja punda nien-
kao í körfu. Klukkan fimm borð-
uðum við steiktan nienkao. Þessi
ljúffenga máltíð og anganin af
narcissum vöktu hjá mér sam-
vizkubit. „Ég ætla ekki að halda
upp á gamlárskvöld," sagði ég
einbeittur. „Ég ætla í bíó í
kvöld.“
„Þú getur það ekki,“ sagði
konan mín. „Við erum búin að