Úrval - 01.02.1956, Page 40

Enginn fuglavinur mun ósnortinn
geta lesið þessa frásiígn.
Hjálp í nauðum — tryggð í ástum.
Grein úr „Blackwood’s Magazine11,
eftir F. G. Turnbull.
ÆR komu til okkar dag einn
seint í apríl. Suðvestan
stormur bar úthafsbylgjur og
þeytti sælöðri inn í litlu víkina
okkar á vesturströnd Skotlands
og ég hafði farið upp á höfðann
til að bera grjót og torf að leyni,
sem ég hafði gert mér í kletta-
gjótu andspænis hreiðri fálkans.
Þarna uppi barst mér til eyrna
garg í villigæsum. Ég leit undr-
andi í kringum mig, því að gæs-
irnar höfðu flogið norður fyrir
sex vikum og áttu nú að vera
farnar að byggja sér hreiður.
Rétt sunnan við höfðann kom
ég auga á gráan gassa.
Hann flaug lágt undan vindi,
sneri síðan við og hækkaði flug-
ið og renndi sér aftur niður að
sjónum. Það var skerandi ákall
í gargi hans og ég beindi kíki
mínum út á sjóinn. Brátt kom
ég auga á grágæs á sundi. Ég
heyrði hana svara gassanum og
sá hana berja vængjunum í sjó-
inn í árangurslausri tilraun til
að hefja sig til flugs. Ég vissi
samstundis, að ég var hér vitni
að harmsögu, sem oft gerist í
dýrheimi: gæsin hafði særzt í
vetrarheimkynnum sínum og
gat ekki flogið.
Samt hafði hún svarað kallí
norðursins þegar voraði, og þeg-
ar félagar hennar hófu sig til
flugs, hafði hún lagt af stað
gangandi ogsyndanditilNorður-
Skotlands eða jafnvel til Is-
lands, 1300 km í burtu. Hún
hlaut að hafa verið fimm eða
sex vikur á leiðinni og maki
hennar hafði ekki yfirgefið hana
í erfiðleikum hennar. Og hér
háði hún nú hina vonlausu bar-
átti sína við vind og sjó. Öðru
hverju settist gassinn við hlið
hennar og synti með henni, en
hóf sig brátt aftur til flugs og'
sendi að nýju hið skerandi ákall
til maka síns að hefja sig til
flugs.
Við höfðann var straumröst
og sjórinn mjög úfinn. Gæsin
synti aftur og aftur út í röst-
ina en hraktist jafnharðan til
baka, unz máttur hennar var
þrotinn og vindurinn bar hana
fyrir oddann og upp að strönd-
inni. Hægt og hægt barst hún
inn víkina, og þegar ég sá hvert
straumurinn mundi bera hana,
hljóp ég niður af höfðanum og
ofan í fjöru.
Betty, konan mín, stóð á
kletti og starði út á sjóinn gegn-