Úrval - 01.02.1956, Síða 65

KVENNABÚR FÖÐUR MÍNS
63
stúlku er Oyilinna hét og átti
heima skammt frá heimili okk-
ar.
Á tilteknum degi fór öll fjöl-
skylda föður míns í opinbera
heimsókn til Chukwuemeka,
föður Oyilinne, og var honum
fært pálmavín að gjöf. Samræð-
urnar snerust um allt milli him-
ins og jarðar — annað en það
sem var tilefni heimsóknarinn-
ar. Meðan fullorðna fólkið tal-
aði um uppskeruna, veðrið og
stjórnmálin, gaf ég gaum að
bróður mínum og sá að honum
varð tíðlitið til Oyilinne, sem
gekk um grönn og kyrrlát milli
gestanna og bar þeim kökur og
vín.
Að lokum hélt faðir minn
stutta ræðu og gat þess til hvers
heimsóknin væri gerð: „Elzti
sonur minn óskar að fá dóttur
þína fyrir fyrstu konu sína.
Okkur væri mikill sómi að því
að fá samþykki ykkar.“ Þegar
Oyilinne sá föður minn rísa á
fætur, hvarf hún í skyndi á
brott.
Fjölskylda Oyilinne hlustaði
brosandi á ræðu föður míns, en
engin svör voru gefin. Því næst
kvöddum við og fórum. En
samningum var haldið áfram
milli fjölskyldnanna. Komast
varð að samkomulagi um kaup-
verð brúðurinnar. Á tveim sam-
ræðufundum voru öll mál til
lykta leidd, og við þriðju sam-
fundi hittust brúður og brúð-
gumi formlega í fyrsta skipti;
bæði gáfu samþykki sitt og
brúðkaupsdagurinn var ákveð-
inn.
Meðan bróðir minn og Oyi-
linne voru trúlofuð, sáu þau
aldrei hvort annað. Fjórtán dög-
um fyrir brúðkaupið flutti Oyi-
linne í hús móður minnar til
þess að læra að þóknast tilvon-
andi eiginmanni sínum, læra að
bera sig fallega, brosa vingjarn-
lega, búa til uppáhaldsrétti hans,
klæða sig smekklega — og jafn-
vel til að læra að ala upp börn,
minnug hins mikilvægasta
framlags síns til framtíðarfjöl-
skyldu sinnar.
Tveim dögum fyrir brúðkaup-
ið hvarf Oyilinne aftur til for-
eldrahúsa, og þegar hinn mikli
dagur rann upp, söfnuðust allir
karlmenn úr hópi skylduliðs og
vina. saman í hinu nýja húsi
bróður míns til að drekka vín,
syngja, dansa og matast. Á
heimili Oyilinne safnaðist kven-
þjóðin til samskonar hátíðar-
halda.
f veizlulok fylktu Oyilinne,
vinkonur hennar og skyldmenni
liði og gengu til hins nýja heim-
kynnis. Allra athygli beindist að
Oyilinne, sem var í litskrúðug-
um, útsaumuðum brúðarkjól og
bar skartgripi. Við hlið hennar
gengu þernur hennar og á eftir
henni karlmenn úr skylduliði
hennar og báru þeir eigur henn-
ar og brúðargjafirnar, sem voru
meira virði en gjaldið, sem greitt
hafði verið fyrir hana.
Þegar fylkingin kom inn á
okkar landareign, lögðu karl-