Úrval - 01.02.1956, Síða 68

66
ÚRVAL
morgunverður, miðdegisverður,
kaffi, tiltekt, kaup — já, kaupin
em orðin mér erfið. Ég get ekki
borið eins mikið og áður — ég
gleymi því sem mig vantar. Eig-
um við mjólk og egg og smjör?
Klukkan er sex, það er búið að
loka — og ég gleymdi kaffirjóm-
anum!
Og þó ganga heimilisstörfin
og önnur vanastörf ekki sem
verst. Verra gengur með það
sem til fellur. Að svara bréfum
til dæmis. Ef bréf er lagt til
hliðar, verður því ekki svarað
fyrr en tilviljunin dregur það
fram í dagsljósið. Stundum kem-
ur það ekki fram í dagsljósið.
Það hefur ,,týnzt“. Ég man að
ég fékk það — en hvar hef ég
látið það? Ég leita vandlega og
lengi — ýmislegt gamalt og
gleymt kemur í leitirnar, önn-
ur bréf, sem ég les. Tíminn líður.
Gömul vinkona mín sagði mér
frá því, að hún hefði komið í
heimsókn á elliheimili í fæðing-
arbæ okkar. Hvað hafið þið fyr-
ir stafni? spurði hún gamla fólk_
ið. Við erum alltaf a'ð leita,“
sagði gömul kona.
Þessi saga rifjast oft upp fyr-
ir mér, þegar eitthvað vill ekki
koma í leitirnar. Verst er þegar
eitthvað mikilvægt gleymist. Ég
átti að ná í heimilisfang fyrir
veika vinkonu mína. Ég gleymdi
því — þangað til hún minnti mig
á það, næst þegar ég heimsótti
hana. Hún varð undrandi — og
sárnaði kannske dálítið.
Maður verður að gæta þess
að hafa góða reglu á öllum
hlutum þegar maður er orðinn
gamall, sagði móðir mín oft.
Annars fer allt í handaskolum.
Já, maður verður að skrifa.
sér til minnis ■— og má ekkí
týna minnisblaðinu. Maður verð-
ur að hafa bréfamöppu —
helzt með registri. Og það tek-
ur tíma.
Þetta er þó ekki líkt bernsk-
unni, segir þú. Jú, skorturinn á
samhengi, einbeitingu að verk-
efni líðandi stundar og takmörk-
uð yfirsýn -—■ þetta er eðli
barnsins. Heimur öldungsins
dettur smám saman sundur í
atóm, sem eitt sinn í fjar-
lægri bernsku voru tengd sam-
an í starfrænan, heilsteypt-
an veruleika. Við gamla fólkið
ættum auðveldlega að geta fyr-
irgefið hvert öðru, þó að við
gleymum. Við ættum að minna
hvert annað á og varast að láta
gleymskuna gera okkur gramt
í geði og flýta okkur of mikið
að vinna upp það sem vanrækt
hefur verið eða að leita að því
sem hefur týnzt.
Því að það hækkar blóðþrýst-
inginn.
Það eru sjálfsagt fleiri en ég
sem fundið hafa fargið á brjóst-
inu, kvíðann sem ætlar að
þrýsta hjartanu úr brjóstinu.
Ég kalla það blóðþrýstingstil-
finninguna — en það er kannski
bara hjartað? En hvort heldur
sem er, þá er það öryggislokan
sem varar við hættunni á
sprengingu.