Úrval - 01.10.1958, Qupperneq 13

SPEGILL,, SPELILL, HERH ÞÚ MÉR .
ÚRVAL
inum. „Skakkur fugl,“ sagði ég
og andvarpaði, „reið hæna væri
miklu nær lagi.“ Og blaðið hélt
áfram: „Jæja, úr því að svo er,
væri þá ekki skynsamlegt af yð-
ur að fara í ldössun, nokkurs
konar vorhreingerningu? Veljið
leiðinlegan dag þegar þér eigið
bágt með að trúa, að nokkurn
tíma komi vor, farið eftir leið-
beiningum okkar, gefið yður
tíma til að fegra yður fullkom-
lega og þér verðið eins og ný
manneskja.“
Ég steingleymdi veðrinu og
óuppbúnu rúmunum og hélt á-
fram að lesa með áfergju.
Klukkutíma seinna, þegar ég
hafði lokið af bráðnauðsynleg-
ustu húsverkum og arineldurinn
logaði glatt í setustofunni, þakti
ég eldhúsborðið með pottum,
krukkum, smyrslabaukum, hár-
meðalaglösum, naglaþjölum,
skærum og augnabrúnaplokkur-
um og hóf orrustuna.
Ég löðraði hárið ólívuolíu og
nuddaði hársvörðinn með heitu
handklæði, þangað til höfuð-
prýði mín hékk niður yfir and-
litið í göndlum og flókum, svo
að sjálf Medúsa hefði ekki þurft
að skammast sín.
„Þá eru það augnabrúnirnar“,
muldraði ég um leið og ég at-
hugaði listann í blaðinu. Það
gat ekki gengið að hafa gler-
augu meðan ég var að plokka
þær, svo að ég tók þau af mér,
en mér gekk þá lítið betur að
koma auga á þessi fíngerðu,
gisnu hár; þó lagði ég til orr-
ustu við þau og starði að lokum
efablandin á eldrauða, bólgna
rák fyrir ofan augun.
Það voru tvær kenningar um
leirgrímu; önnur ráðlagði eggja-
hvítu, hin mjúkan leir. Þar sem
ég hafði bæði leirinn og eggja-
hvítuna (en ekkert af fínni efn-
um, eins og glyserín og rósa-
vatn), hrærði ég þetta hvort
tveggja saman í allvænt deig
og byrjaði að maka því á mig.
.„Ég má ekki hlæja,“ sagði
ég ákveðin við sjálfa mig, þegar
ég horfði á handaverk mín í
speglinum, — „og heldur ekki
æpa,“ bætti ég við, er ég sá
samsullið þorna og verða að
harðri skorpu á andlitinu á mér,
og augun störðu dökk og ógn-
þrungin langt innan úr djúpun-
um og munnurinn var eins og
örmjó rifa.
Það var einmitt þá, sem ein-
hver barði að dyrum. Ég hlust-
aði spennt og hélt niðri í mér
andanum og mér fannst ég
einna líkust brjóstmynd úr
gipsi. Hver gat þetta verið ? Við
bjuggum úti í sveit, dálítið af-
skekkt, og fengum sjaldan
heimsóknir á morgnana.
Litli hundurinn minn hafði
hlaupið út að dyrum og gelti
þar eins og óður væri. Ég stakk
höfðinu hljóðlega út um for-
stofudyrnar og hastaði á hann.
Hann sneri sér við til að horfa
á mig. Geltið dó út í hálsi hans
og varð að aumkunarlegu,
skerandi ýlfri um leið og hann
skauzt sem örskot inn undir
11