Úrval - 01.10.1958, Qupperneq 43

AFRlKUDAGAR
urnar eru nefndar meðan á
hátíðinni stendur, eru allar
komnar út fyrir þorpsgirðing-
una, upphefst einkennilegt
kapphlaup. Hver brúðgumi vel-
ur úr hópi vina sinna sterkan
og áreiðanlegan mann, sem vill
taka að sér að bera brúði hans
að stóru tré alllangt í burtu.
TJngu mennirnir beygja sig
djúpt frammi fyrir stúlkunum,
sem ataðar í feiti og rauðum
okkurlit skríða upp á bakið
á þeim — og síðan hlaupa þeir
hver sem betur getur með hina
þungu byrði sína í áttina að
markinu, másandi og blásandi.
Stúlkan, sem fyrst verður að
trénu, getur hrósað happi: akr-
ar hennar verða aldrei ófrjóir
og hún getur vænzt þess að
eignast mörg og heilbrigð börn.
En reynslutíminn mikli er
ekki þar með útrunninn. Óva-
fúkó-stúlkurnar eru engin börn
lengur, en þær geta þó enn ekki
talizt fullgildar konur. Þær
leggja niður skrautið, sem þær
báru í dansinum, en eru þess í
stað færðar í einkennilega flík,
er kallast Ómatela. Það er
hettukápa, gerð úr dýrasinum,
hári, leir og kúamykju, og er
henni fest framanvert í hár
stúlkunnar, en uppi yfir gagn-
augunum skaga út tvö horn, á-
kaflega bogin. Þessa kápu eða
hettu verður stúlkan svo að
bera, þangað til hár hennar hef-
ur vaxið svo, að flíkin færist
aftur á hnakka. Þá fyrst þegar
Ómatelan hangir laus aftur af
Urval
herðunum, má klippa hana frá.
Næst kemur tímabil furðu-
legra lifnaðarhátta. Stúlkurnar
eru þá kallaðar Ojanangóló;
þær fá sér hálsfestar úr þurrum
sefstönvlum eða viðarrenglum,
sem standa illyrmislega út í
loftið. Fyrir andlitið festa þær
grímu úr brennispýtum, er
liggja hlið við hlið, og binda
skellisnúrur úr svipuðu efni um
úlnliði og hné. Þær púðra sig
með grárri viðarösku frá hvirfli
til ilja og taka sér hrossabresti
og stafi í hönd hvar sem leið
þeirra liggur. Ekki eru þær á-
rennilegar útlits og það er
heldur ekkert gaman að komast
í kast við þær.
Ojanangóló-stúlkurnar eru
ekki háðar neinum lögum og
ströngustu siðavenjur ná ekki
til þeirra. Það má ekki hrófla
við þeim. Þær ríkja með harðri
hendi og hrindingar og pústrar
eru þeim daglegt brauð, enda
þurfa þær ekki að óttast afleið-
ingarnar, þar eð enginn má
gjalda þeim í sömu mynt. Allt
þetta tímabil, sem stendur í
margar vikur, verður brúðgumi
hverrar stúlku að færa henni
Eúndú, kjarnmikinn rétt úr
kjöti, mjölgraut og sterku öli.
Sjálfur þarf brúðguminn ekki
að taka þátt í máltíðinni, en
hann má ekki láta undir höfuð
leggjast að mæta.
Stúlkurnar er vopnaðar sterk-
legum trékylfum og fara marg-
ar saman. Þær brjótast að eigin
geðþótta inn í garða, akra og
41