Úrval - 01.10.1958, Qupperneq 83

ÁST OG GRÖÐUR
ÚRVAL
þekkt og fersk, hugsaði hann með
sér. Hann minntist þess, að þegar
þau kvöddust, hafði tilhugsunin um
að fá að kyssa hana á morgun vakið
hjá honum Ijúfan, rólegan unað.
„Þú þarft ekkert að gera,“ sagði
hann. „Ég skal sjá um allt, sem er
nauðsynlegt —“
„Hefur þú einhverja í huga?“
Hún var loks búin að Ijúka rifja-
stykkinu; munnur hennar, sem var
fullmikið málaður, var allur löðrandi
í fitu þegar hún leit upp.
„Nei“, sagði hann.
„Mér datt það svona í hug.“
„Hvers vegna?“
„Af engri sérstakri ástæðu."
Unga stúlkan, sem aðstoðaði í eld-
húsinu, kom inn í sömu svifum til
þess að taka af borðinu. Hann starði
á borðið og konan hans sagði:
„Þú ert með blóm í hnappagatinu.
Það er fallegt."
„Sumarið kom allt í einu,“ sagði
hann.
Inn í þetta kurteislega samtal
fleygði eiginkonan tilefni nýrrar
skapraunar.
„Hver er eftirmaturinn, Margrét?"
Stúlkan sagði hæversklega að það
væru stikilsber, og konan hans end-
urtók, eins og þetta hefði farið
framhjá honum, og væri jafnframt
eitthvart sérstakt fagnaðarefni.
„Fyrstu stikilsberin. Er það ekki
dásamlegt?"
En honum fannst þetta ekkert dá-
samlegt. Útlit konu hans og öll fram-
koma hennar vakti hjá honum
magnaða gremju: höfuðklúturinn, ó-
greitt hárið, fitugur munnurinn, mál-
far hennar, orðin sem hún notaði og
þessi fögnuður yfir hversdagslegustu
hlutum.
„Viltu sinnep með berjunum?"
„Hvorugt'1 svaraði hann.
„Eins og þér þóknast."
„Ég vil fá einhvern botn í þetta
mál“, sagði hann.
Hann starði hvasst á hana og
kreppti hendurnar undir borðinu.
„Ef ég segði að ég hataði þig —
mundi það breyta nokkru?" sagði
hann.
„Nei.“
„Getur yfirleitt nokkuð breytt að-
stöðu þinni?"
„Nei.“
Hún var að borða stikilsberin, sem
flutu í gulu sinnepi. Hún mataðist
hressilega, likt og skólastelpa, og
málaðar varirnar voru ataðar gul-
um siettum. Hún horfði á hann með
gráum augunum og sagði:
„Ég er ánægð með þetta eins og
það er. Ég kann vel við húsið og ég
á vini."
„Hrossaþjófana," sagði hann.
„Sníkjudýrin."
„Það getur verið að þeir séu ekki
heldur hrifnir af þér.“
„Þeir eru hrifnari af því sem ég
á,“ sagði hann. „Það er það, sem
þeir eru hrifnir af.“
Hann stóð upp til þess að fá sér
meira viskí á hliðarborðinu. Meðan
hann var að drekka úr glasinu og
vissi ekki hvað hann átti að segja,
kom stúlkan úr eldhúsinu og sagði:
„Afsakið, herra, það er maður að
spyrja um yður.“
„Hver er það?“ spurði hann. „Ég
er að borða!"
81