Úrval - 01.10.1958, Síða 88

TJRVALi
ÁST OG GRÓÐUR
„Kamelíur", sagði hún. „Ég fann
frén."
„Mér var farið að detta í hug að
þér ætluðuð ekki að koma."
„Ég vildi verða á undan. Mig lang-
aði til að sjá það hvort sem þér
kæmuð eða kæmuð ekki.“
„Hélduð þér að ég mundi ekki
koma?“
Hún velti spurningunni fyrir sér
andartak. Síðan sagði hún, og dökk
augun urðu aftur eins og ílangir
hrumknappar yfir hláleitum og vax-
kenndum kamelíublómunum.
„Nei. Eg vissi að þéf munduð
koma.“
Þau gengu saman heim að húsinu.
„Hvar funduð þér blómin? Það er
orðið áliðið fyrir þau.“
„Bak við húsið,“ sagði hún. „Viss-
uð þér ekki af þeim? Þér segist eiga
þetta hús og samt —“
„Mig minnti að þau yxu hérna
megin, á veggnum."
„Einkennilegur maður,“ sagði hún.
„Finnst yður þau ekki falleg?"
Hann játti þvi, honum fannst þau
falleg. Hann hafði ekki séð þau í
mörg ár og það var líka langt
síðan hann hafði komið inn í húsið;
og um leið og hann tók stóru lykla-
kippuna upp úr vasanum og fór að
opna útidyrnar, sagði hann:
„Ég vara yður við, hér er allt í
niðurníðslu. Það er ekkert að sjá.“
Þegar hann ýtti hvitu hurðinni
upp á gátt, kom í Ijós að hann hafði
ekki farið með neinar ýkjur.
Hann stóð í rúmgóða anddyrinu
ásamt stúlkunni og horfði uppeftir
stiganum. Stiginn var breiður og
glæsilegur, og hafði einu sinni verið
hvítur. Málverk höfðu hangið á
veggjunum. Hann minntist þess, þeg-
ar hann horfði á óupplitaða fer-
hymingana eftir þau, að það höfðu
verið þung og hátiðleg ættarmálverk.
Þau höfðu sett tiginn svip á heim-
ilið. En nú voru allar myndirnar
horfnar, allur virðuleikablær og jafn-
vel hálft stigariðið. Herinn hafði,
eins og hans er venja, tekið stigariðið
til eigin nota, sömuleiðis eina glugga-
syllu og hillurnar beggja vegna við
arininn, þar sem tebollamir höfðu
verið geymdir. Hann hafði skilið eft-
ir svört spor sem líktust marblett-
um á berum stigaþrepunum.
„Þarna sjáðið þér,“ sagði hann.
Hann sneri sér hálfvegis við eins
og hann ætlaði að fara út aftur.
„Hvað er þarna inni?“ spurði hún.
„Það var setustofan," sagði hann.
Nú stóð þessi áletrun á hurðinni:
„Sveitarforingi. Aðgangur bannað-
ur.“
Gluggatjöld með gulum silkiskúf-
um voru dregin fyrir gluggana. Hjá
arninum voru festar upp nokkrar
vélritaðar tilkynningar, daglegar
fyrirskipanir eða þessháttar, og ein
eða tvær höfðu fallið niður í eld-
stóna, þar sem þær höfðu orðið sóti
og regni að bráð.
„Það er ekkert hér að sjá
eins og ég sagði yður,“ sagði hann.
„En uppi,“ sagði hún. „Hvað er
uppi?“
Hann vissi, að það hlaut að vera
sama ástandið uppi. Hann gekk á
undan henni upp stigann og reyndi
hvert þrep fyrir sér, áður en hann
steig á það. Það sló á móti þeim
gömlum rykmettuðum mygluþef.
86