Úrval - 01.10.1958, Page 98

ÚRVAL,
„Sumt verður ekki keypt,“ sagði
hann.
„Hvaða vitleysa! Það er hægt að
kaupa allt. Þú veizt það ósköp vel
sjálfur."
„Ekki það sem Kordelía vill ekki
láta af hendi.“
„Ó, til fjandans með Kordelíu,"
sagðj hún. „Fjandinn hirði allar
eiginkonur. Vertu.ekki að þreyta mig
með því að tala um eiginkonur.“
„Eiginkonur hafa aldrei jafn mikla
þýðingu eins og þegar maður er leið-
ur á þeim —
Hún andvarpaði, teygði úr sér á
legubekknum, vatt löngum, þrýstn-
um fótleggjunum til með lostafullri
hreyfingu, þrýsti sér mjúklega niður
eins og fugl, sem er að hagræða sér
á hreiðri.
„fig vil ekki vera eiginkona," sagði
hún. „Ég er frjáls. Þú getur fengið
mig fyrir ekkert, þér til skemmtun-
ar —.“
Hún sagði þetta svo kæruleysis-
lega og blátt áfram, að það var eins
og eldur færi um hann allan, hrotta-
lega snöggur blossi sem líktist
skyndilegum brjóstsviða, en dó svo
út óg skildi eftir sársaukafullt tóm.
Hann vissi ekki þá, hvað það
táknaði. Honum brá aðeins af því, að
það kom honum á óvart. Hann lang-
aði strax að faðma hana þar sem
hún lá. Hann þrýsti munninum að
andliti hennar. Úti í garðinum og
lengra í burtu heyrðist naumast
neinn sumarhljómur framar. Það var
eins og landið væri orðið sljótt af
stöðugum hita í margar vikur;
næturgalarnir voru hættir að syngja,
einnig gaukurinn og flestir aðrir
AST OG GRÓÐUR
fuglar. Veðrið var svo dásamlegt,
sagði fólk, það var ekki hægt að
kjósa sér það betra: dásamlegt fyrir
garðveizlur, leiki og blómasýningar.
Maður var svo öruggur. Maður gat
gert áætlanir margar vikur fram í
tímann, en það var svo sjaldan hægt
á Englandi.
Hún hafði legið mikið í sól um
sumarið, oft í svaladyrum litla her-
bergisins, og nú var líkami hennar
orðinn eins og brúngullið hey á lit-
inn. Hún var líka búin að fá lykil að
húsinu. Á þann hátt gat hún kom-
izt sjálf inn og beðið eftir honum.
Og í hvert skipti, sem hann gekk
um autt og hrörlegt húsið á leiðinni
upp í loftherbergið, velti hann því
fyrir sér, hvort hún mundi vera kom-
in, hvort hún mundi ekki svíkja
hann.
En hún var alltaf komin, hún sveik
hann ekki. I hvert skipti, sem hann
fetaði sig upp stigann, sló hjarta
hans ofurlítið hraðar, en þó var hann
ekki beinlínis kvíðinn. Það var bara
eitthvað, einhver örlitill vottur af
efa, sem olli því, að hann fór að
hugleiða hvort hún mundi vera uppi
í herberginu, hvort hún mundi bregð-
ast.
Eitt kvöld fyrr um sumarið hafði
honum dottið það snjallræði í hug,
að koma með nokkrar kampavíns-
flöskur og kexöskju. Hann kom
stundum seint úr borginni; hann
hafði ef til vill tafizt á fundi, verið
að ræða við Fawcett um búskapinn
eða lestinni hafði seinkað.
En þegar þannig stóð á, var hann
ekki kvíðinn yfir því að hún væri
ekki komin; það sem hann óttaðist
96