Úrval - 01.10.1958, Síða 100

ÚRVAL
ÁST OG GRÓÐUR
svörtum rákum eftir eldinn, sem
ekki sást. Síðan sté maðurinn á bak
reiðhjólinu og kallaði um leið:
„Þetta getur orðið alvarlegt, herra,
ef hann gerir ekki rigningu."
Þegar hann ók af stað, fannst hon-
um hitinn svo óþolandi, að hann af-
réð að halda ekki lengra, en sneri
heim á leið. Maðurinn hafði rétt
fyrir sér, þetta var orðin alvarlegt.
Á allri hinni viðáttumiklu landar-
eign sást ekki grænt strá; landið
var eins og skákborð, með skræln-
uðum, brúnleitum reitum, sem girtir
voru sölnuðu limgerði. Sumarið
hafði hvarvetna borið sinn eigin eld
að grasrótinni, svo að allur gróður
virtist vera að deyja út. Auðvitað
vissi hann að grasið mundi ekki
deyja út; hann þekkti það of vel
til þess. Gras var undursamlega ei-
líft, það var ómögulegt að granda
því, það mundi spretta aftur, eftir
eina eða tvær skúrir, á einhvern
yfirnáttúrlegan hátt.
Hann ók heim. Þegar hann var að
leggja bílnum, heyrði hann raddir
innan úr garðinum, og hann komst
strax í slæmt skap, ef til vill af því
að hann var þreyttur eða vegna þess
að hitinn hafði verið svo óskaplegur.
En það var ekki fyrr en hann var
að ganga heim að húsinu, með jakk-
ann á handleggnum, að honum varð
ljóst, að húsið, garðurinn og blóma-
skálinn —• sem áður hafði verið
svínastía •—• var troðfullt af fólki.
Það voru þarna fimmtíu eða sextíu
manns og allir voru að flissa, masa
og dreypa á glösum. Þá fyrst mundi
hann eftir samkvæmi konu sinnar.
Gestirnir heilsuðu honum uppveðr-
aðir, spurðu hann frétta úr borgimii
og hvort hann væri ekki þreyttur
eftir ferðina.
Hann gekk inn í garðinn með gin-
glas í hendinni. Það var ekki hægt
að þverfóta á grasflötinni fyrir
drekkandi og masandi fólki, þetta
var eins og hrafnaþing.
Svo birtist konan hans í þrönginni
og stefndi til hans hröðum skrefum.
Hann reyndi að komast undan, en
hún náði honum og hvíslaði milli
tannanna:
„Það er furðulegt hvað þú getur
alltaf verið gleyminn."
Hann afsakaði sig kuldalega: „Ég
varð að koma við á skrifstofunni.
Mér þykir þetta leitt."
„1 guðs bænum, farðu nú og talaðu
við fólkið úr því að þú ert kominn."
„Ég hélt að þetta væri þín veizla,"
sagði hann. „Þínir vinir."
Einkennilegt illgirnisglott lék um
varir hennar. Hann skildi ekki þýð-
ingu þess fyrr en seinna.
„Þú átt hérna vini líka," sagði
hún.
Hann hafði aðeins tima til að fá
sér eitt glas enn, áður en hann settist
upp í bílinn og æki til stúlkunnar,
sem beið hans eins og ævinlega.
En allt í einu sá hann hana standa
þarna á flötinni í miðjum gesta-
hópnum, og horfa á hann.
Hann stirðnaði upp og gat sig
hvergi hrært. Hann gat jafnvel ekki
lyft glasinu upp að vörunum. 1 meira
en mínútu stóð hann grafkyrr og
starði á hana, ringlaður og viðutan.
Hún var í ljósgulum kjól með
mjótt, svart belti og svarta hanzka.
Gult var eftirlætisliturinn hennar, og
98