Úrval - 01.10.1958, Qupperneq 102

ÚRVAL
ÁST OG GRÓÐUR
Gestunum var tekið að fækka og nú
fór fólk að koma til hans, til þess
að kveðja og þakka fyrir sig.
„Þér skuluð þakka konunni minni,"
sagði hann. „Hún er snillingurinn,
sem á allan heiðurinn skilið“.
Hann gekk bak við blómaskálann
og þar stóðu nokkrir gestir hjá mat-
jurtareitnum. Tvær hnarreistar pip-
armeyjar voru að krafsa með grá-
um silkisólhlífum i sprunginn jarð-
veginn, þar sem jafnvel illgresið var
blátt og máttlaus eftir þurrkinn.
„Við þekkjum ekki þessa kálteg-
und með purpuralitu blómunum,“
sögðu þær við hann. „Við höfum
ekki séð hana áður.“
„Sperglar."
„Nei, það getur ekki verið. Þeir
vaxa niðri í moldinni."
„Það eru til tvær tegundir."
„En einkennilegt! En merkilegt!"
Allt í einu sá hann gula hattinum
og kjólnum bregða fyrir bak við
hálfvisnað, blómlaust baunagras.
„Er þetta borðað?“
, „Efsti hlutinn."
Stúlkan kom gangandi eftir stígn-
um, ásamt konu sem hann bjóst við
að væri systir hennar. Hann starði
á hana. Hann fann snöggan sárs-
auka fara um sig þegar hann horfði
á langa, granna fótleggina hreyfast
undir gulu pilsinu; hann sá stinn og
þrýstln brjóstin bifast undir þunnu
sumarefninu þegar hún gekk áfram.
Hann reyndi að horfa í dökk, ílöng
augu hennar, en hún leit ekki á hann.
„Hvernig er þetta borðað?“ spurðu
konurnar. „Það er eins og þistill."
„Það er borðað áður en það nær
þessum þroska,“ sagði hann.
Stúlkan, sem var aðeins nokkra
faðma í burtu, horfði beint fram-
undan sér.
„Er það soðið?“ spurðu konurnar.
„Maður borðar það auðvitað soðið?“
„Eins og aðra spergla”, sagði hann.
„Með sósu“.
„Skrítið að maður skuli aldrei
rekast á þetta".
„Það er algengara í Frakklandi",
sagði hann.
Þegar hann var að sleppa orðinu,
var stúlkan komin á móts við hann,
og hann vék sér úr vegi fyrir henni.
Honum fannst hún vera dásamlega
falleg og hann varð gripinn ómót-
stæðilegri löngun að snerta hönd
hennar, um leið og hún gekk fram-
hjá. Hann gleymdi öllu öðru. Á allri
ævi sinni hafði hann aldrei þráð
neitt eins ákaflega. Tilfinningin var
likust sáru, skerandi hungri og hann
gat ekkert aðhafzt.
„Jæja, þakka yður fyrir, herra
Fitzgerald," sögðu konurnar. „Þér
eruð herra Fitzgerald, er ekki svo?“
„Jú.“
„Við vorum ekki alveg vissar. Við
þekkjum konuna yðar auðvitað
miklu betur."
Hann anzaði engu. Þegar hænn
reikaði aftur innan um gestina og
gekk þvert yfir grasflötina, fann
hann aðeins til sársaukafulls tóm-
leika yfir því, að stúlkan skyldi vera
farin.
Þegar síðasti billinn var á brott,
ætlaði hann að fara upp í herbergið
sitt. Það var dimmt og hann lang-
aði ekki til að kveikja. En þegar
hann var kominn upp á stigapall-
inn, opnuðust dyr, ljós flóði yfir
100