Úrval - 01.12.1964, Blaðsíða 147

t KLAUSTURSKÓLAMUM
145
veggnum, og byrjuðum að bera
saman bækur sínar. Mary ásak-
aði mig venjulega um að hegða
mér eins og alger fáviti. Hún
sagði, að ég hlægi allt of mikið
að bröndurum Stephens, sem
var alveg satt. Ég stríddi henni
i staðinn á Leroy, lieimsmanns-
legum rauðhærðum strák, sem
virtist ekkert hafa á móti ná-
vist Mary, þrátt fyrir að hún
væri nokkuð kuldaleg við hann.
„Leroy mun ná langt á lífs-
leiðinni, og ég vona að hann
komist sem lengst burt héðan,“
sagði Mary.
En Leroy var þrár. Hann varð
ástfanginn af Mary, vegna þess
að henni var alveg sama um
hann, og ég varð ástfangin af
Stephen af nákvæmlega sömu
ástæðu. Já, þetta var hin venju-
lega kaldhæðni lífsins, sem nú
var að segja til sin.
Tedansaorrusturnar voru að-
eins æfingar undir hinn mikla
atburð, meistarakeppnina sjálfa,
árshátíð eldri nemenda. Ég bauð
Stephen auðvitað á dansleik-
inn, og eftir að ég hafði lagt
dálítið hart að bonum, þáði
hann boðið. Leroy sendi Mary
fjölda bréfa, blóm og konfekt-
kassa, sem leit út fyrir að vera
í fimm dollara veiðflokknum,
og að lokum fékk hann hálf-
velgjulegt boð af hennar hálfu
um að koma á dansleikinn.
Dansleikinn skyldi halda í maí,
og nú átti að hætta á að hleypa
okkur nálægt hóteli, góðri
hljómsveit og síðkjólum i fyrsta
skipti á allri okkar löngu, vel
varðveittu ævi.
Nú orðið vissu allir í St.
Marksskólanum, að ég bar ofur-
ást í brjósti til Stephens 0’
Riley og ég ætlaði mér nú að
gera eitthvað í málinu. Ég hafði
tilkynnt Mary og Oonu það einn
daginn án þess að blikna eða
blána, að ég ætlaði að kyssa
hann á dansleiknum.
„Þú ert viðbjóðsleg,“ sagði
Mary.
„Ég ætla að segja Príorinn-
unni frá þessu,“ sagði Oona og
fór strax að gerast áhyggjufull
um siðferði bróður síns.
Daginn fyrir dansleikinn
mikla hélt Príorinnan síðustu
,bænarræðuna“ sína yfir okkur:
„Þið megið trúa mér,“ sagði hún
„að þið verðið hreinni, betri,
indælli og stoltari af sjálfum
ykkur, ef þið hegðið ykkur í
hvívetna eins og St Marksstúlk-
ur.“ Hún horfði lengi fast á mig.
„Það er alveg sama, hvað hann
segir,“ sagði hún, „St. Marks-
stúlkur kyssa ekki.“
Og það reyndist svo, að Prí-
orinnan hafði. ekki um neitt
að óttast.
Þegar vagninn kom með okk-
ur að hótelinu, rétt áður en